Valsblaðið - 01.05.2009, Side 112

Tveir Valsarar
leika einleik
með Sinfoníunni
Stefán Jón Bernharðsson hornleikari
Því hefur verið haldið fram að Val-
ur sé músíkalskasta félag landsins. Því
til sönnunar má benda á fjölda tónlist-
armanna úr ýmsum greinum tónlistar-
innar sem fylkja sér undir merki félags-
ins. Má þar nefna Sigfús Halldórsson,
Kristin Hallsson og Stefán Hilmarsson.
Færri vita að tveir Valsmenn hafa á þessu
ári leikið einleik með Sinfóníuhljóm-
sveit íslands, Víkingur Heiðar Ólafsson
píanóleikari og Stefán Jón Bemharðs-
son hornleikari. Báðir eru harðir Valsar-
ar sem þrátt fyrir annir í tónlistinni mæta
eins oft á völlinn og mögulegt er. Stef-
án hefur í nógu að snúast þessa dagana
því auk starfa sinna í Sinfóníunni leikur
hann með hljómsveitinni Hjaltalín. Vík-
ingur mun leika með Kristni Sigmunds-
syni söngvara fyrir jólin.
Stefán, af hverju ertu Valsari? „Ja,
það er nú þannig að ég held með tveim-
ur félögum Val og Manchester United.
Ég bara fæddist inn í þau bæði. Þegar
ég var strákur bjó ég fyrst í Breiðholtinu
og síðar í Smáíbúðahverfinu. Mamma er
hins vegar alin upp niður í miðbæ, í Vals-
hverfínu. Öll hennar fjölskylda er Vals-
arar. Ekkert annað félag kom til greina
en Valur. Pabbi er hins vegar Englend-
ingur, kemur frá Manchester. Auðvit-
að United-hluta borgarinnar. Hann hef-
ur stutt félagið frá blautu bamsbeini. Afi
býr meir að segja enn þá skammt frá Old
Trafford.“
Þú hefur samt aldrei stundað íþróttir
með Val? „Nei, ég hef aldrei verið virk-
ur sem íþróttamaður með Val. Getan var
kannski ekki í samræmi við áhugann. Ég
spila núna í Carlsbergdeildinni með KF
Mjöðm ásamt mörgum öðmm stuðnings-
mönnum Vals.“
Þú tilheyrir hörðum kjarna stuðnings-
„Það var eiginlega ákveðið
áður en ég fæddist að ég yrði
Valsari. Ég lék með félaginu
upp í fjórða flokk en þá þurfti
ég að velja á milli píanósins og
fótboltans. Píanóið varð ofaná,
það var öllum fyrir bestu held
ég. Síðan hef ég alltaf fylgst
með fótbolta og auðvitað Val
alveg sérstaklega. Fótboltinn
er fínt mótvægi við tónlistina;
á sama hátt og enginn verður
áhugaverður af því að fylgjast
bara með boltanum er nauð-
synlegt fyrir listamenn að eiga
áhugasvið fyrir utan Iistina,“
segir Víkingur Heiðar Ólafsson
píanóleikari og Valsari.
manna meistaraflokks karla í fótbolta.
„Já, þetta er nokkuð stór hópur sem
skiptist nú reyndar í einingar. Minn hóp-
ur stendur vel saman. Við erum flestir
með ársmiða og mætum á hvem einasta
leik. Reyndar var síðastliðið sumar ekki
gott hjá mér því ég var mikið í útlöndum,
komst bara á fjóra leiki.“
Stuðningsmenn hafa miklu hlutverki
að gegna, ekki satt? „Félagið væri ekk-
ert án okkar. Þess vegna finnst mér að
það mætti sinna okkur stuðningsmönnum
mikið betur, t.d. á leikdegi. Svo er mik-
ið verk óunnið við að vekja alla „sófa“
Valsarana til lífsins. Fá þá til að koma á
völlinn og öskra.“
Það hefur ekki alltaf verið sældarlíf
að styðja meistaraflokk karla í knatt-
spyrnu. „Toppurinn var auðvitað þeg-
ar við urðum íslandsmeistarar 2007. Það
var rosaleg tilfinning. Sérstaklega næst
síðasti leikurinn við FH sem við unnum.
Dagurinn sem við urðum íslandsmeistar-
ar var nú bara einn sá besti í mínu lífi ...
það er nú ekkert minna en það.“
Þú er kominn af tónlistarmönnum.
Komstu hjá því að verða tónlistarmað-
ur? „Varla. Pabbi, Bemharður Wilkinson
er flautuleikari og hljómsveitarstjóri og
mamma er Agústa Jónsdóttir fiðluleik-
ari í Sinfóníunni. Ég er alinn upp í tón-
listinni.“
Hver er munurinn á að spila einleik
með Sinfóníunni og fótbolta? „Ég held
að það sé ekki ósvipað. Það er stress fyr-
ir leik, ýmislegt ófyrirséð getur gerst sem
bregðast þarf við á stundinni. Þetta er
svipað á tónleikum. Svo er keppnisskap
ekki síður nauðsynlegt fyrir hljóðfæra-
leikara heldur en íþróttamann og auðvit-
að er lykilatriði að vera í góðu formi."
112
Valsblaðið 2009