Morgunn - 01.12.1931, Side 7

MORGUNN
133
nokkurt líf gat þrifist á jörðunni. Veröldin er dásamleg og
bersýnilega hefur hún stefnt að því sem enda-takmarki
sköpunarverksins að koma upp manninum. Mér finst það
blátt áfram óhugsanlegt frá skynseminnar sjónarmiði, að
guð mundi hafa lagt út í þessa óendanlegu fyrirhöfn fyrir
skepnu, sem hefði ekki átt að endast nema örstutta stund.
Þegar á alt er litið, verðum vér að minsta kosti að hugsa
oss guð eins skynsaman eins og þær skynsemi gæddu
verur, sem hann hefir skapað. Guð, sem er höfundur skyn-
seminnar, hlýtur að minsta kosti að vera skynsamur, og
því meira, sem eg hugsa um þetta, því óskynsamlegra virð-
ist það mér, að þessari óttalegu vél sköpunarverksins hafi
verið beitt til þess að framleiða það, sem svo væri lítil-
mótlegt. Það væri þá að eins eitt dæmi latneska spak-
mælisins um fjöllin, sem tóku léttasótt og fæddu hlægi-
lega mús.
»3) En auðvitað er það sem kristnir menn, að vér er-
um svo öruggir í þessu efni. Eg hefi hvað eftir annað
þurft að búa deyjandi menn undir dauðann, og einkanlega
þegar eg kom á vígstöðvarnar í ófriðinum. Þegar einhver
aðfram kominn piltur i einhverri lækningastöðinni i Frakk-
landi, eða allar götur úti í Búlgaríu, spurði mig, hvert hann
mundi fara, þegar hann væri dáinn, þá mundi hafa orðið
ógreitt um svör hjá mér, ef eg hefði ekki haft annað en
Plató að styðjast við. Það var af því, að eg var kristinn
maður, að eg gat svarað á þessa leið: »Drengur minn, ef
þú deyr endurleystur, endurreistur, hefir hlotið fyrirgefn-
ing, þá fer þú til himnaríkis, því að sonur guðs kom til
jarðarinnar og sagði oss þetta: í húsi föður míns eru mörg
híbýli, og ef svo væri ekki, mundi eg hafa sagt yður það.«
Með öðrum orðum, ef eðlishvöt og þrá mannanna eftir
ódauðleik væri að blekkja yður, þá mundi eg ekki hafa
skilið við yður í þeirri blekkingu. Eg mundi hafa leitt yður
úr villunni.
»Hann dó og reis upp til þess að staðfesta loforð sitt.
»Tóma gröfin« er einn hlutinn af upprisusögunni, því að