Morgunn - 01.12.1931, Side 24

150
MORGUNN
fallast né bugast af söknuði. En það er þekkingin á óslitnu
framhaldi gróðurlífsins. Það er vissan sú, að fræin geym-
ast i moldinni og vakna og vaxa til lifs og nýrrar fegurð-
ar næsta sumar. »Grasið visnar, blómin fölna« — en fræ-
kornin lifa og lofa nýjum gróðri.
Vér eigum líka huggun andspænis dauðanum og hverf-
leikanum, sem lif vort er undirorpið. Það er upprisutrúin,
sannfæringin um ódauðleik sáiarinnar og eilift líf.
Texti vor ræðir beint um þetta efni. Þennan sunnu-
dag helgar kristin kirkja þeim, sem dauðinn veldur sorg
og tárum. Hún flytur þeim í dag huggunarorð frelsarans
til ekkjunnar, er syrgði einkisoninn: »Grát þú eigi.« Og í
textanum heyrum vér frá því sagt, hvernig Jesús huggar
Mörtu eftir bróðurmissinn, og hvernig hún eftir samtal
þeirra kallar á systur sína, til þess að einnig hún megi
verða huggunarinnar aðnjótandi. Margir vinir höfðu komið
til þeirra til þess að hugga þær. En vér sjáum, að það er
fyrst eftir samtalið við Krist, að sorgin hefir hlotið fullar
sárabætur.
Kristin kirkja á við vantraust og andstöðu margra að
stríða. En samt er það svo, að til hennar leita menn, ekki
hvað sízt, þegar sorg ber að höndum, til þess að sækja
sér huggun. Til mín, eins og annara þjóna kirkjunnar, kem-
ur hvað eftir annað þessi krafa og áskorun: »Huggið, hugg-
ið lýð minn, segir drottinn guð yðar.« Og hér er um al-
varlega kvöð að ræða. Aldrei finnum vér betur vanmátt
vorn en þá, er vér horfum á sárin, er sorgarsverðið veld-
ur, og heyrum á oss kallað, til að græða þau sár. Þess er
af oss vænzt, að vér förum og flytjum heimilum óvæntar
harmafregnir, og huggun um Ieið. Vér eigum að reyna að
sefa harm ekkjunnar og ungu barnanna, er mist hafa stoö
og forsjá eiginmanns og föður. Vér þurfum að flytja hugg-
unargeisla inn á heimilið, er saknar ástríkis eiginkonu og
móður, eða gleðja þá foreldra, sem mistu elskað barn úr
faðmi sínum. Vér sjáum einatt böl, sem dauðinn veldur,