Morgunn - 01.12.1931, Qupperneq 25

M0R6UNN
151
þyngra að oss virðist, en tárum taki. Og þess er af oss
vænzt, að vér flytjum þann boðskap, vekjum þær hugs-
anir, er bæti slíkt böl.
Nú segir reynslan oss, að syrgjendur gera mjög ólíkar
kröfur um huggun. Til eru þeir, sem gæddir eru svo karl-
mannlegri rósemi og stillingu, eða svo djúpri undirgefni
gagnvart örlögum lífsins, að þeir lúta dauðanum rólegir,
sem þeirri nauðsyn, er eigi hafi orðið undan stýrt. Stund-
um hugga menn sig við þá hugsun, að hvíld dauðans og
fausn hafi verið vini sínum ákjósanlegri og sælli en löng
þjáning eða örkuml æfilangt. Enn öðrum er nokkur hugg-
un í samanburði við sorgir og raunir annara, og telja sér
þá skylt, að bera sig ekki miður en þeir. Þá eru og þeir
til, sem vegna trúar sinnar telja sér skylt að lúta vilja
guðs, sem öllu ræður. Trúarlotningin sættir þá við það,
sem orðið er. Hjá þeim ræður sú hugsun mestu, að sá
guð, sem gaf, hafi og vald til þess að taka, og að eigi sé
rétt við hann að deila. Margan fagran vott slíkrar trúar-
arlotningar hefir sá séð, er í starfi sínu kynnist oft mann-
legum raunum og hörmum.
En flestir — langflestir — eru þeir, sem ekki finna
fulla huggun í neinu öðru en trúnni á upprisuna, sannfær-
ingunni um að maðurinn lifi, þótt hann deyi, og að aftur
megi vænta endurfunda. Þeir geta ekki sætt sig við það
eitt, að haust lífsins kemur, að grasið visnar og blómin
fölna. Þeir verða að eiga, með einhverjum hætti, vissu
fyrir því, að fræið lifi, að lifið vari og blómgist áfram.
Systurnar, sem textinn segir frá, voru i þeirra tölu. Þær
Marta og María eru fulltrúar mikils meirihluta allra þeirra,
er missa ástvini sína.
Mörtu er það mikils virði, að heyra Jesú segja: »Bröðir
þinn mun upp rísa.« En skoðun hennar á upprisunni er sú
gyðinglega hugmynd, að upprisan fari fram á dómsdegi,
líkamleg upprisa, annaðhvort eftir svefn í gröfinni, eins
og sumir trúðu, eða þá eftir millíbilsástand, skuggatilveru