Morgunn - 01.12.1931, Qupperneq 77

MORGUN N
203
Samandregin samtöl við Katrínu.
6. des. 1930, er eg var stödd inn á saumastofu í
Reykjavík, þar sem eg var að læra að sauma, kl. 4 e. m.,
stóð Katrín alt í einu mitt í milli mín og míns ágæta kenn-
ara, Guðlaugar Jónsdóttur frá Galtarholti, og segir við
mig: »Þér er alveg óhætt að treysta henni fullkomlega,
elskan mín; eg hefi fylgst með henni nokkur undanfarin
ár og undirbúið hana.« Svo hvarf hún.
Sunnudaginn milli jóla og nýárs fór eg í fyrra lagi á
fætur og gekk vestur í bæ; ætlaði að hitta Jón bróður
minn í nauðsynlegum erindum, og hugði að skrifa hjá hon-
um um leið nokkur bréf, af því að svo rólegt væri í her-
bergi hans. Þegar eg geng niður Austurstræti, er sagt við
mig: »Það verður ekki alt af mest úr því högginu, sem
hæst er reitt.« Eg hitti Jón sofandi og talaði við hann.
Sagðist hann þá vera syfjaður, nýsofnaður, hafði verið á
skemtun um nóttina. Eg tafði því að eins í 5 mínútur, og
lagði síðan af stað upp bæinn aftur, og hugði nú að skrifa
hjá kunningjastúlku út í bæ. En er eg geng gegnum Fisch-
erssund, er sagt við mig: »Gaktu beint heim til þín.« Eg
hugðist samt að fara til þessarar stúlku. Þegar eg er kom-
in nokkuð upp fyrir pósthús, er enn sagt: »Drektu morg-
unkaffið heima og skrifaðu svo.« Enn sat eg við mitt
áform. Svo er eg kem gegnt Frakkastig, þar sem eg átti
heima, og ætlaði að fara fram hjá, er enn sagt: »Farðu
heim til þin, elskan min, drektu morgunkaffið þitt og byrj-
aðu svo að skrifa, því að þó að margir séu góðir við þig,
er þó enginn betri en hún.« Eg vissi, að þessi »hún« var
kennari minn, sem flest lét eftir mér, sem hún hélt að mig
langaði til. Eftir að hafa drukkið kaffið, hljóp eg niður á
saumastofuna til að sækja pappírsblokk, sem eg átti þar
geymda. Þá reis kennari minn upp í rúminu og segir:
»Það er sjálfblekungur þarna í skúffunni, og svo er þér
velkomið að skrifa þarna við borðið, ef þú vilt.« Eg gerði
það og Iauk við öll bréfin. En kennari minn vissi ekkert