Morgunn - 01.06.1944, Síða 22

18
M O R G U N N
eru leidd að þessum vita og ef góð skilyrði eru fyrir hendi,
geta þessi börn oft komið fram á miðilsfundum og látið
vita af nærveru sinni. Þau eru oft ókunnug miðlinum og
fundargestum þegar þau koma fyrst fram. Siðar verða þau
oft tíðir gestir í hringnum, sem fyrst dró þau að sér. Á
þennan hátt var það, sem „Jimmy spör“ dróst að miðils-
fundum lafði Caillard. Tíu ára gamalt barn úr fátækra-
hverfunum varð fyrir flutningabíl í Eastend í London og
lét lífið. Þó að þessi vanhirti drengur fyndi sannkallað
himnaríki i andaheiminum, þá kallaði meðaumkunin hann
aftur til þessa heims — meðaumkunin með spörfuglunum,
sem hann var vanur að gefa. Hann var svo hræddur um,
að þeir mundu vera svangir án hans.
Þetta ,,dána“ barn kom fram hér um bil tíu dögum eftir
burtför sína, á fundi í heimili lafði Caillard, hjá raddmiðl-
inum Louisu Bolt. Rödd óþekkts drengs kom í gegnum
lúðurinn og kallaði upp yfir sig: ,,Hver skollinn, hvar er
ég? Er þetta höll? Ég er bara hálf-smeykur! Á konung-
urinn heima hérna?“ Lafði Caillard sagði honum, að þetta
væri heimili sitt. „Hver skollinn!" endurtók röddin. „Er
ekki indælt hérna? Húsbóndinn sagði, að ég mætti koma.
Ég er á indælum stað núna. Ég heiti Jimmy. Nú er ég
ekki svangur lengur. Það eina, sem að er, eru spörvarnir
mínir. — Það gefur þeim enginn núna. Heyrið þér frú,
viljið þér gefa spörvunum mínum?“ Lafði Caillard lofaði
því, að hún skyldi gefa fuglunum, sem hann hafði svona
miklar áhyggjur af. „Jæja, það er gott og blessað. Nú er
ég ánægður".
„Jimmy spör“, sem svo var nefndur, talaði oft gegnum
miðilinn, Louisu Bolt, eftir þessa fyrstu heimsókn. Hann
var svo þakklátur fyrir það, sem gert var fyrir spörfugl-
ana hans. Hann var vanur að skifta matnum sínum með
þeim hér á jörðu, þó að hann væri af skornum skammti.
Spörfuglarnir voru vinir hans, það eina, sem hann elskaði,
því að foreldrar hans drukku of mikið og hirtu ekki um
hann. Munnsöfnuður hans var ekki sérlega uppbyggilegur,