Morgunn - 01.12.1950, Blaðsíða 21

MORGUNN 99
leikinn oft valdið óþægindum, ef krafturinn brýzt fram
á öllum tímum og án þess að miðillinn fái við ráðið.
Þessir fundir voru ekki trance-fundir, heldur skrifaði
miðillinn ósjálfrátt, eða ég skrifaði niður það, sem hann
heyrði sagt, með dulheym sinni, og veit miðillinn ekki
undir neinum sérstökum áhrifum, öðrum en þeim, að
hann mundi lítið eða ekkert eftir á af því, sem fram hafði
farið, og því, sem hann hafði heyrt eða skrifað.
Ykkur kann að finnast einkennilegt, að ég segi hann,
en ekki hún um miðilinn, en ég geri það í þetta skipti
af ásettu ráði, fyrst og fremst vegna þess, að miðill er
karlkynsorð og kemur því, að því er mér finnst, einkenni-
lega út að segja hún, jafnvel þótt um kvenmiðil sé að
ræða. En í þessari frásögn tel ég það líka heppilegra, til
þess að betur megi greina milli þess, er hin framliðna
stúlka segir, og þess, sem miðillinn segir.
Fundur sá, sem ég ætla að segja ykkur frá í kvöld, var
haldinn heima hjá mér föstudaginn 11. október árið 1929,
kl. 9 að kvöldi. Jónas Þorbergsson útvarpsstjóri var við-
staddur á fundinum, og vorum við aðeins þrjú á honum,
miðillinn, Jónas Þorbergsson og ég. Það var venjulegt ljós
í stofunni, lampi í miðju lofti, sem bar ágæta birtu um
allt herbergið. Við vissum ekkert okkar, hvernig fund-
inum yrði hagað, hvort það yrði almenn skyggnilýsing,
og þá væntanlega einhver dulheym, ósjálfráð skrift, beint,
eða með stafaborði, sem við notuðum stundum. Við sá-
um ekki ástæðu til að deyfa ljósið eða slökkva það, fyrr
en séð yrði, hvort þess væri þörf. Niðurstaðan varð sú,
að mig minnir eftir fyrirsögn miðilsins, að stafaborðið
var notað, þó það væri lang-seinlegasta aðferðin til þess
að fá skilaboð, eða hvað það nú yrði. Ljósið var því ekki
slökkt eða deyft, en fundurinn fór allur fram í fullu ljósi.
Höguðum við þannig til, að á miðju gólfi, beint undir
lampanum, var lítið borð, frekar lágt, og á því var stafa-
borðið. Féll birtan því beint niður á það, enda var það
nauðsynlegt til þess að hægt væri að sjá stafina, sem bent