Morgunn - 01.12.1950, Qupperneq 34

112 M O R G U N N
litlu eða engu um það, hverjir koma til hans, eða hvort
nokkur kemur.
Mér finnst frásögn sú af þessum fundi, sem ég hef nú
látið ykkur heyra, sanna þetta betur en nokkuð annað.
Þarna er að minni hyggju engu öðru til að dreifa en að
framliðnu stúlkuna hafi langað mjög til þess að koma
skilaboðum til nánustu ættingja sinna, og að sanna þeim,
að hún haldi áfram að lifa í annari tilveru, og vegna
þessarar miklu löngunar hennar, hafi henni verið leyft
að koma þarna á fundinn og nota kraft miðilsins þetta
kvöld.
Hún var okkur með öllu ókunn, eins og ég hefi sagt
áður, svo að ekki er hægt að segja, að við höfum dreg-
ið hana að okkur, öðruvísi en þá óbeinlínis, þareð sagt er,
að frá fólki með dulræna hæfileika stafi einskonar ljós,
sem hinir framliðnu geti skynjað og dragast oft að. Þó
held ég, að því hafi ekki verið til að dreifa þarna, heldur
hafi stjórnendur miðilsins leyft þessari stúlku að koma í
þetta skipti, enda var það i fyrsta sinn, sem framliðna
stúlkan reyndi að skrifa, og hefur því að sjálfsögðu þurft
leiðbeiningar með.
Oft hefur því verið haldið fram af efasemdarmönnun-
um, að það, sem komi hjá miðlum, sé aðeins fjarhrif milli
lifandi manna hér á jörðunni. 1 þetta skipti getur þó alls
ekki verið um slíkt að ræða.
Það fólk, sem fjarhrifin ættu að hafa farið í milli, væri
þá eitthvert okkar, sem á fundinum sátu, annarsvegar,
og það fólk, sem bréfið átti að fá, hinsvegar. En ég held,
að það fólk, þ. e. foreldrar og systkini framliðnu stúlk-
unnar, hafi ekki einu sinni vitað að við værum til, og þá
auðvitað þaðan af síður að við værum að fást við svona
tilraunir á þessum tíma. Ég undantek auðvitað Jónas Þor-
bergsson, því að hann var þá og er enn, þjóðkunnur mað-
ur, en hitt er víst og áreiðanlegt, að fólkið í Gaulverjabæ
hefur ekki haft hugmynd um, hvað hann hefur haft fyr-
ir stafni þetta kvöld.