Morgunn - 01.12.1950, Síða 74

152 M O R G U N N
hverjum fjærstöddum manni, sem einhver fundargesta
kann að þekkja.
Þá skal og einnig tekið fram, að þessi fjarstæðukennda
víkkun á greinimætti fjarhrifahæfileikans, sem áður var
að vikið, á sér enga stoð í veruleikanum, eins og auð-
velt er að sýna fram á með niðurstöðum vandlegra rann-
sókna og athugana á fjarhrifafyrirbrigðunum. Þær sýna
og sanna, að fjarhrifafyrirbrigðin gerast samkvæmt allt
öðrum skilyrðum en menn hafa gert ráð fyrir, en ef gera
ætti þessum þætti sálarrannsóknanna viðunandi skil,
þyrfti að segja frá fjölda slíkra fyrirbrigða og skýra
efnisatriði þeirra, en það telur Bozzano ekki unnt að gera
í þessari bók sinni, enda skipti þetta litlu fyrir viðfangs-
efni það, er hér um ræðir. En í umgetinni bók sinni bend-
ir hann þeim á, er vilji kynna sér þessi efni nánara, að
hann hafi tekiö þessi efni til meðferðar í langri ritgerð,
sem nefnist: „Telepathy, Telemnesia and law of psychic
Rapport“. En í þessu sambandi kveðst hann verða að láta
nægja að kynna lesendum niðurstöðuályktanir sínar af
vandlegum athugunum og samanburði á heimildum. Þær
eru á þessa leið: Næg dæmi eru fyrir hendi, sem sýna
að fjarhrif (hugsanaflutningur) eru sönnuð staðreynd,
en innan þeirra takmarka, að þekkingaratriði þau, sem
dulvitund hins sálræna manns eða miðils fær veitt mót-
töku, varða æfinlega nánustu einkamál hins fjærstadda
manns, sem er í sálrænu sambandi við móttakandann, og
þó því aðeins að þekkingaratriði þau, sem um ræðir, séu
skýr og lifandi i yfirborðssviði vitundar sendandans, en
enginn snefill af sönnunum er þeirri tilgátukenningu til
stuðnings, að móttekin þekkingaratriði snerti þriðja aðil-
ann, mann, sem sendandinn kann að þekkja.
Festum oss í minni, að vilji menn halda dauðahaldi í
Telemnesíu-kenninguna í þeim búningi, sem nýverið var
lýst, þá verða þeir hinir sömu að vera fyrirfram sann-
færðir um að skynhæfileikar dulvitundarinnar séu svo
stórfelldri skynorku gæddir, að þeim sé unnt að seilast