Morgunn - 01.06.1962, Síða 34

30
MORGUNN
undan. Þá kom henni skyndilega í hug, að hér hafi hún
sönnunina, sem hún hafi beðið um og fylltist þakkketi.
1 sama bili birtist henni leiðsagnarveran, eða stjórnand-
inn, sem hefir fylgt henni æ síðan. Hann sagði við hana
á útlendingslegri ensku: „Ég kem til þess að þjóna heim-
inum. Þú hjálpar mér og ég hjálpa þér.“
Þetta var Indíáninn, Rauða Skýið. Og nú hafði Estelle
Roberts fundið köllun sína.
Stuttu síðar gerðu þau hjónin tilraun með að sitja
saman í myrkri og sjá, hvað kynni að gerast. Skyndilega
varð Estelle umvafin ljósi, en svo kynlega brá við, að mað-
ur hennar sá hana ekki í stólnum. Hann kallaði og þreif-
aði á stólnum, en Estelle var þar ekki. Sjálf vissi hún
ekki annað en að hún sæti óhreyfð í stólnum og svaraði
honum samkvæmt því. Maðurinn varð auðvitað órólegur
og sem steini lostinn, en þá hvarf ljósið og allt var kom-
ið í samt lag. Nokkrum árum síðar gerðist svipað fyrir-
brigði hjá ljósmyndara, sem tók mynd af Estelle Roberts.
Stóllinn kom fram á myndinni, en enginn sat í honum.
Estelle eignaðist einn son með seinna manni sínum.
Þegar hann var ársgamall gerðist þetta: Þau hjónin sváfu
í stóru rúmi, er stóð við vegg, og svaf Estelle við vegginn
fyrir ofan bónda sinn. Eina nótt vaknar hún við það, að
hún liggur á gólfinu. Hálfsofandi klifrar hún yfir bónda
sinn, leggst aftur fyrir og sofnar. Það skiptir engum tog-
um, hið sama endurtekur sig og hún vaknar á gólfinu,
liggjandi. Enn skríður hún upp í rúmið, en sofnar nú
ekki samstundis. Veit hún þá ekki fyrr en hún er hrifin í
loft upp og henni er slengt allóþyrmilega á gólfið. í þetta
sinn verður henni ljóst, að eitthvað sé að, og finnur nú
reykjarlykt. Var þá eldur á neðri hæð hússins og mátti
ekki tæpara standa, að fjölskyldan bjargaðist út um bak-
dyr.
Eftir þetta opnar Estelle Roberts hug sinn og hjarta