Morgunn - 01.06.1962, Qupperneq 53
MORGUNN
49
sögðust sjá, eru algerlega hliðstæðar því, sem spíritistar
telja sig vita um þessi efni.
Sagan af litlu stúlkunni, Daisy Dryden, er svo marg-
sögð og kunn, að hún verður ekki endurtekin hér. En dæmi
hennar er stórmerkilegt fyrir margra hluta sakir. Ekki
aðeins fyrir það, sem fyrir hana bar á banabeði, heldur
einnig fyrir hitt, hversu það, sem hún fékk vitneskju um
framhaldslífið, var mjög á annan hátt en þær kenningar,
sem presturinn, faðir hennar, hafði innrætt henni.
Fyrir nokkurum árum birti brezkur læknir frásögu í
vikublaði enskra spíritista, Psychic Ne,ws. Hann segir þar
frá atburðum, er gerðust í kunnu, brezku sjúkrahúsi, þar
sem hann vann sem læknisfræðinemi. Lítil stúlka hafði
verið lögð inn á deildina hans og var að dauða komin af
meinsemd í hryggnum.
Winnie litla var yndislegt barn, sem ávann sér ást og
aðdáun allra í sjúkrahúsinu fyrir það, hve þolinmóð hún
var og þakklát síðustu vikurnar, sem hún lifði. Hún varð
að liggja hreyfingarlaus á bakið. Læknirinn skrifar: „Síð-
ustu vikurnar gat hún hvorki hreyft fætur né handleggi,
og hjúkrunarkonan varð að mata hana. Það er nauðsyn-
legt að hafa þetta í huga vegna þess, sem síðar kemur í
frásögunni. Við læknarnir vorum ekki tilfinningasamir
menn, né hjúkrunarkonurnar. Hið líkamlega ástand lá okk-
ur í öllu rúmi. Sjúklingarnir voru fyrir okkur aðeins mis-
jafnlega erfið „tilfeJli". En um þetta var Winnie litla und-
antekning. Þögulir, já, óttaslegnir vorum við í návist
hennar, því að þessi litli sjúklingur sýndist okkur miklu
fremur andleg vera en líkamleg."
Morgun einn, þegar læknaneminn var að skrifa sjúk-
dómsgreiningu í aðalstofu sjúkrahússins, kom hjúkrunar-
kona til hans og sagði: „Þér ættuð að koma og líta á
Winnie. Ég held að rétt væri að senda eftir foreldrum
hennar.“ Læknaneminn fór rakleiðis inn í eins-manns-
stofuna, þar sem Winnie lá. Barnið var að tala í hálfum
4