Morgunn - 01.06.1962, Síða 56

52
MORGUNN
ég hélt í hendi minni, varð stirð, líkami hennar titraði
dálítið, hún gerði veika tilraun til að lyfta höfði og stam-
aði fram þessum orðum: „Ó, mamma, mamma, ég sé----------
— veginn---------og-------hann er-------bjartur---------
skínandi!“ Þá dó rödd hennar út í óheyranlegu hvísli, ljós-
ið hófst aftur upp undir loft í klefanum. Fagurlokkaða
höfuðið hennar hvíldi rólega á koddanum. Aðeins vott af
veiku andvarpi heyrði ég, drættir fóru um vöðva hennar,
fingur hennar í hendi minni misstu mátt, slagæðin stöðv-
aðist, hún lá þarna drifhvít og hreyfingarlaus. Ég kraup
við hvíluna hennar, — aleinn með dauðanum."
Læknirinn leit ósjáifrátt á úrið sitt. Klukkan var hjálf-
þrjú um nóttina. Hann lagði hendur litlu stúlkunnar í
kross yfir brjóstið og var að rísa á fætur, þegar hurðin
opnaðist og skipstjórinn gekk inn í klefann, og í fylgd
með honum var fyrsti og annar stýrimaður og tveir menn
af skipshöfninni aðrir. Skipstjórinn gekk að dánarbeði
litlu stúlkunnar, lagði hönd sína á enni hennar og sagði:
„Þetta grunaði mig.“ Og svo bætti hann við: „Læknir, ég
trúi hvorki á drauga né anda, né nokkuð þess háttar. Ég
held að enginn okkar héma trúi á slíkt, en við höfum allir,
sem hér erum, séð nokkuð undarlegt. Og þetta, sem við
sáum var svo raunverulegt og blátt áfram, að þetta bar
áreiðanlega fyrir okkur. Það var blár ljóshnöttur líkur
Elmós- eldi í þrumuveðri, sem birtist beint yfir höfðum
okkar inni í reykskálanum, og þegar við horfðum á Ijósið
sveif það þvert yfir herbergið í áttina til dyranna. Þar
nam það staðar um stund, sveif síðan í áttina hingað og
hvarf. Þá sagði ég blátt áfram: „Piltar mínir, nú er litla
stúlkan okkar dáin.“
Þetta ljóstákn sáu sex menn á tveim stöðum í skipinu.
Læknirinn og litla, deyjandi stúlkan sáu það. Og hinir
mennimir sáu það í reykskálanum, þeirra á meðal skip-
stjórinn, sem trúað hafði verið fyrir litlu stúlkunni á hinni
löngu sjóferð.
Var sál látnu móðurinnar, sem komin var til þess að