Morgunn - 01.06.1962, Síða 65

MORGUNN
61
sinn skóla, jafnvel þótt hann hafi enga synd dauðlegra
manna drýgt. En fullnaðarsönnun þess, að barnið mitt
væri ekki raunverulega dáið, átti eftir að berast mér úr
þeirri átt, sem ég hefði sízt vænzt.“
Og þetta gerðist í heimili Keningale Cookes læknis og
konu hans. En þótt nafnið sé hið sama, voru þau ekki
í neinum skyldleika við miðilinn ungfrú Cook. Þegar hún
kom fyrst í heimili læknishjónanna, var þeim með öllu ó-
kunnugt einkalíf hennar. Hún minntist aldrei á látnu telp-
una sína við nokkurn mann, ekki einu sinni við nánustu
vini, og sjálf börn hennar vissu ekkert um, að dána systirin
hefði verið vansköpuð.
f samtali við læknishjónin fékk hún að vita, að læknis-
frúin var gædd stórfelldum miðilhæfileika. 0g þá var á-
kveðið að þau skyldu halda fund, aðeins þrjú saman. Lækn-
isfrúin féll í trans. Nokkrar raddir töluðu af vörum henn-
ar við lækninn, en þá stóð læknisfrúin skyndilega upp úr
sæti sínu, gekk að Fl. Marryat, féll á kné fyrir framan
hana og faðmaði hana að sér með mikilli ástúð. Fl.
Marryat segir: „Ég beið þess að fá að vita, hver þessi
vera væri. En læknisfrúin stóð skyndilega á fætur, gekk
að sæti sínu, settist, og andstjórnandi sagði af vörum
hennar, að andinn, sem tekið hefði stjórn á henni væri of
yfirkominn af tilfinningum til að geta talað, en mundi
reyna það síðar á fundinum. Nokkru síðar hrökk ég við,
að heyra orðið: Mamma, fremur andvarpað en talað. í
geðshræringunni, sem greip mig ætlaði ég að segja eitt-
hvað, en miðillinn hóf upp hönd til að gefa merki um
algera þögn.“
Þá komu þessi orð af vörum læknisf rúarinnar:
i,Mamma, ég er Florence,. Ég verð að varðveita fullt vald
yfir tilfinningum mínum. En ég þrái svo mjög að finna
að ég á móður. Ég er svo einmana. Hvers vegna er ég það ?
Ég get ekki talað nógu vel. Mig langar til að vera eins og
þið. Ég þrái að finna að ég á móður og systur. En nú er
ég svo langt í burtu frá ykkur." Móðirin svaraði: „En