Morgunn - 01.06.1962, Síða 70

66 MORGUNN
Dregið var úr ljósi í herberginu og gestirnir þrír settust
á stólana.
Áður en fundur hófst, sagði ungfrú Cook Fl. Marryat,
að á síðustu fundum hefði hún verið óróleg og tekið að
ganga út úr byrginu fram til gestanna. Hún bað Fl.
Marryat að fara með sig inn í byrgið, ef hún tæki upp á
slíku á þessum fundi.
Skömmu síðar heyrðu fundarmenn, að miðillinn var
farinn að tala við andastjórnanda sinn og brátt lyfti líköm-
uð hönd tjaldinu til hliðar, en samstundis stóð líkömuð
kvenvera í tjaldopinu. Hún stóð það langt frá fundar-
mönnum og auk þess var Ijósið svo dauft, að enginn bar
kennsl á veruna. „Hver getur þetta verið?“ spurði Fl.
Marryat karlmann, sem sat við hlið hennar. „Þekkirðu
mig ekki, mamma?“ svaraði kvenveran. Fundur þessi var
haldinn í ákveðnum og öðrum tilgangi, svo að skáldkonan
hafði alls ekki búizt við dóttur sinni. „Elsku barnið mitt,
ég bjóst ekki við þér hér“, sagði Fl. Marryat, sem hafði
staðið upp og gengið í áttina til verunnar. Hún svaraði:
„Farðu aftur í sæti þitt, ég ætla að koma til þín“. Þá gekk
þessi vera allíkömuð þvert yfir gólfið og settist í kjöltu
Fl. Marryats.
„Florence, yndið mitt, er þetta þú?“ „Aukið ljósin og
skoðið munninn minn,“ sagði veran, og Fl. Marryat segir:
„Nú sáu allir viðstaddir greinilega vanskapnaðinn á munn-
inum, sem litla stúlkan mín hafði verið fædd með, van-
skapnaðinn, sem ég bið lesendurna að minnast, að var svo
einstæður, að reyndir læknar fullyrtu um á sínum tíma, að
þeir hefðu aldrei séð annan eins. Þá opnaði hún munninn
og sýndi okkur einkennin á gómi sínum og koki. Þetta
var svo algerlega yfir allan efa hafið, að mér varð orð-
fall og tárin streymdu niður kinnar mínar.“
Meðan þetta gerðist hafði miðillinn verið mjög ókyrr
inni í byrginu og kom nú fram í herbergið, en líkömuðu
verunni virtist ekki geðjast að því. Miðillinn fór aftur
inn í byrgið og líkamaða veran hélt áfram að sýna sig.