19. júní - 19.06.1998, Side 20

Þetta er mitt líf
Fyrir fjórum árum ákvað Amal Tamimi að ganga á svig
við öll þau viðmið sem hún hafði alist upp við í palest-
ínsku samfélagi. Hún ákvað að hlaupast á brott frá eig-
inmanni sínum og taka börnin þeirra fimm með sér. Alla
leiðina frá heimilinu, út á flugvöll og yfir lönd og höf til
íslands var hún með hjartað í buxunum — þó handviss
um að hún væri að breyta rétt. Nú er Amal í hamingju-
ríkri sambúð í Kópavoginum, hefur eignast sitt sjötta
barn og sér ekki eftir neinu. Hún bauð Sigurbjörgu
Þrastardóttur upp á íslenskt kaffi og ræddi um kúgun
palestínskra kvenna, andspyrnuna, flóttann, viðbrögð
fjölskyldunnar og jafnréttisboðskapinn sem hún miðlar
börnunum sínum.
Amal saknar átakanna. I úthverfi Jer-
úsalem, þar sem hún bjó áður en
hún fluttist til íslands, var hún pott-
urinn og pannan í pólitísku starfi og félags-
málum af ýmsum toga. Hún tók þátt í bar-
áttufundum gegn hersetu (sraelsmanna,
skipulagði aðstoð við eiginkonur fanga og
beitti sér fyrir betri menntun kvenna. Hún
var baráttukona og er enn.
„Hér eru engar kröfugöngur eða átök á göt-
unum," segir hún hlæjandi og lítur út um
eldhúsgluggann sinn í Hjallahverfi í Kópa-
vogi. Úti fyrir eru nokkrir nágrannar á vappi
með ínnkaupapoka. „Mér þykir þetta fremur
tíðindalítið þótt hér sé gott að búa," játar
hún og bætir því við að (slendingar virðist
uppteknari af hagsmunum einstaklingsins en
heildarinnar. „Kannski er þetta öðruvísi í
Palestínu vegna þess að þar er markmið
heildarinnar svo brýnt og augljóst; baráttan
fyrir sjálfstæði. Og það er einmitt vegna
þessara sameiginlegu hagsmuna þjóðarinn-
ar að kvenréttindabarátta í Palestínu er ekki
sterkari en raun ber vitni. Við getum ekki
staðið á móti karlmönnunum á meðan það
er nauðsynlegra að standa með þeim gegn
hersetu Israelsmanna."
Hún bendir hins vegar á hvernig palest-
ínskir karlmenn gera að jafnaði lítið úr hlut
kvenna í sjálfstæðisbaráttunni. „Hlutverk
kvenna í uppreisninni, „intifada", var hetju-
legra en margur heldur. Við skipulögðum til
dæmis sjálfar kennslu fyrir börnin þar sem
allir skólar voru lokaðir á árunum 1987-89.
Jafnframt sáu fjölmargar konur fyrir heimil-
um sínum og börnum á meðan eiginmenn
þeirra sátu í fangelsi," segir Amal sem sjálf
tók þátt í að skipuleggja nokkurs konar
sjálfsbjargarmarkað fyrir eiginkonur fanga.
„Við útveguðum þeim hráefni svo þær gætu
sjálfar útbúið varning og mat til þess að selja
á basarnum. Viðskiptavinir greiddu ríflega
fyrir vörurnar því þeir vissu hvernig ástatt var
fyrir konunum, en aðalatriðið var að þetta
var ekki betl," segir Amal og bendir á að
vinnan við handverkið hafi hjálpað konunum
að halda sjálfsvirðingu sinni. „Nú er hlutur
kvennanna afturá móti öllum gleymdur. Það
eina sem þykir skipta máli er að karlmennirn-
ir sátu í fangelsi fyrir málstaðinn."
Blönduð og lífsglöð
fjölskylda
Amal sækir meira kaffi og skiptist í leiðinni á
orðum við Wala, fjórtán ára dóttur sína sem
er á leiðinni út að hitta vini sína. Þær tala
saman á arabísku en þegar síminn hringir
kemur í Ijós að Wala talar nær óaðfinnanlega