Lindin - 01.01.1938, Síða 55

L I N D I N
53
hann. Hinum börnunum, er flutt höfðu smásteinana,
sagði faðirinn einnig að leita þeirra. Áttu þau hvert
fyrir sig að finna nákvæmlega sömu steinana, er þau
höfðu flutt úr stað. Þau áttu að þekkja steinana aftur.
Það gekk mjög erfiðlega, og urðu börnin að gefast
upp við það starl'. Faðirinn sagði nú við börnin:
Þannig er því farið um stórsyndirnar og um hinar
svokölluðu smáyfirsjónir. Eins og þið áttuð erfitt
með að finna aftur sömu smásteinana, er þið höfðuð
flutt úr stað, þannig er hætt við, að ykkur sjáist yfir
hinar smáu yfírsjónir ykkar, og fyr en varir eru þær
ef til vill vaxnar ykkur yfir höfuð. En eins og auð-
velt var að finna aí'tur stóra steininn, þannig eru
hinar svokölluðu stóru syndir nógu auðkennilegar og
áberandi til þess að eftir þeim verði tekið. Þær geta
ekki falið sig, og eru því að vissu leyti ekki eins við-
sjárverðar og þær smærri. Varist því smáu yfirsjón-
irnar engu síður er þær stærri. — Hinn vitri faðir hafði
rétt fyrir sér. Enda sýnir reynslan, að þeir, sem orðið
hefir á eitthvað stórt, kenna einlægrar iðrunar og
verða nýir og betri menn. Þeir eiga auðvelt með að
finna stóra steininn sinn. Hinir, sem ef til vill eru
altaf að syndga í tiltölulega smáum stíl, smásyndar-
arnir, þeir, sem hvorki eru nógu stórvaxnir andlega
til þess að vera verulegir glæpamenn eða heilagir
menn, fljóta sofandi að feigðarósi, og hin andlega
uppskera þeirra á akri mannlífsins verður rýr og til-
komulítil. Þeir dreifa sínum mörgu smávölum út um
alt, og gengur illa að finna þær aftur.
Ein af hinum mörgu smásyndum manna er nú
einmitt þessi ljóti vani, sem ég hefi gert að umtals-
efni í þessu erindi, sem sé dómgirnin. Menn láta það
eftir sínu lægra eðli að tala illa og óvingjarnlega um
náunga sína, oft og tíðum menn, sem þeir þekkja
ekki hið allra minsta, en horfa á úr fjarska. Kastað
er fram óhugsuðum sleggjudómum, ófrumlegum at-