Lindin - 01.01.1938, Qupperneq 67

í starfi sínu, sem reynist með afbrigðum góð. Taka
þeir út-fjólubláu geislana í þjónustu sína og varpa
þannig alveg nýju ljósi yfir handritið. I því ljósi
birtist margt, sem áður var ýmist í óvissu eða hulið.
Sem dæmi um það segir T. C. Skeat þetta:
»Síðasta versið í Jóhannesarguðspjalli er sem kunn-
ugt er á þessa leið:
E>að er og margt annað, sem Jesús gjörði, og ætti
það allt, hvað eina, að verða ritað upp, hygg ég að
jafnvel heimurinn mundi ekki rúma þær bækur, sem
þá yrðu ritaðar«.
Hinn kunni franski biblíufræðingur, Vaganay, hefir
nýlega komist að þeirri niðurstöðu, við rannsókn á
þessu versi, að það hafi ekki verið skráð í hið upp-
runalega guðspjall, en síðar hætt við endir guðspjalls-
ins. Tischendorf rannsakaði þetta líka og hefir gert
þá athugasemd, að önnur handskrift sé á þessu versi
en því, sem annarstaðar er ritað á hina sömu blað-
síðu. Hann segir að blekið sé annað og stafagerðin
öðruvísi. Hann segir, að sá sem fyrst ritaði, hafi ekki
tekið versið með, en einhver annar, sem síðar vann
að handritinu, hafi bætt því við. Ymsir mjög merkir
biblíufræðingar hafa andmælt Tischendorf harðlega.
En nú skera út-fjólubláugeislarnir úr. Þeir sýna hálf-
fölnaða skrift ritarans, sem lýkur við guðspjallið og
setur mei'ki sitt (ritaraeinkenni sitt) þar, sem hann
nemur staðar. Er þetta merki einskonar útflúr, sem
átti að segja til hver ritarinn væri — og síðan
bætir hann við heitinu: Guðspjall Jóhannesar,
sem er hér eins og venjulega í fornhandritum, sett
í endirinn, en ekki í upphafið. En svo snýst ritar-
anum hugur. Hann þurrkar letrið af bókfellinu,
bætir síðan við versinu og endurritar merki sitt
(ritaraeinkennið) og sömuleiðis titil guðspjallsins, neð-
ar á síðuna. Verður þetta vafalaust þungt á metun-
um, þegar fullnaðardómur verður kveðinn upp um