Lindin - 01.01.1938, Qupperneq 95

og nálega ómögulegt einyrkinn oft á með að skreppa
til kirkju til að hlusta á prestinn sinn. — Aftur gel
ég vottað það, að heimilisguðrækni eða húslestrar
hafa allt til þessa tíðkast miklu meira í Aðalvíkur-
prestakalli en annarstaðar hér í nágrannaprestaköll-
unum. Fyrir því hefi ég óx-ækar sannanir. Þetta ætti
þó að geta hent til þess, að Aðalvíkur-söfnuður sé
eigi fráhverfur kirkju og kristindómi. Hitt er honum
eigi gefandi að sök, að mikill meirihluti safnaðarins
á svo langt að sækja kirkju sína, að honum má heita
fyi'irmunað að sækja helgar tíðir nema með ærinni
fyi'irhöfn. Af kirkjusókn þein'a vei'ður því meira en
hæpið að di'aga þá ályktun, að þeir þui'fi að vera
ókirkjui'æknari en aðrir menn. Og svo er nú annað.
Það má alveg ganga að því vísu, að útvai-psguðs-
þjónusturnar nú á seinni árum hafa, þar sem heita
má að útvarpstæki séu komin inn á hvert einasta
heimili, eigi alllítið dregið úr allri kirkjusókn héraðs-
ins og annai’staðar í söfnuðum vorum, svo það getur
ef til vill verið nokkuð álitamál, hvort blessaðar út-
varpsguðsþjónusturnar séu verulegur hagur fyrir kirkj-
una, þegar á allt er litið. En hvað sem um þetta ei';
um það skal ég ekki deila, þó vexð ég, að öllu vel
athuguðu, að halda því fast fram, að hvað kii'kju-
rækni snerti, standi Aðalvíkingar síst öðrunx söfnuð-
um, þeim er ég þekki til, að baki, heldur ef lil vill
feti framar.
Því viðvíkjandi, að Aðalvíkingum hætti til að vera
skuldseigir og ti'ássist við að gi'eiða pi’estum sínuni
lögboðin gjöld, er því til að svara, að ég hefi reynt
allt annað af þeim þann langa tíma, sem ég hefi hjá
þeim dvalið, eins og nú skal sýnt fram á sæmilega
glögglega. Ég get hér með að gelnu tilefni lýst
því yfir, að af 408 fermingum þau 33 ár, er ég hefi
hjá Aðalvíkingum dvalið, á ég ekki eina ein-
ustu ógreidda, og nálega hið sama má segja um