Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1920, Blaðsíða 135

Skrítlur,
Oldungur einn kom inn á skrifstofu lífsábyrgðar-
félags og kvaðst ætla að líftryggja sig. Félagsstjórinn
spurði að aldri hans. »Hefi fjóra um nírætí«, svaraði
hann.
»Þá getum vér ekki líftrygt yöur, góði maður«,
sagði skrifstofustjórinn.
«Nú, hversvegna ekki?« spurði sá gamli.
»Af pví að þér eruð svo aldurhniginn«.
»Já, einmitt þaö!« svaraði öldungurinn, — »viljið
þér þá ekki gera svo vel að iíta í hagskýrslurnar.
Far munuð þér sjá, að færri deyja á mínum aldri,
heldur en á nokkrum aldri þeirra, sem yngri eru«.
Sigga: »Hann geispaði þrisvar meðan eg var að
spjalla við hann«.
Magga: »Ekki þarf það nú að vera. Ætli hann hafi
ekki verið að reyna að komast að til að segja eitt-
hvað«.
Maður nokkur, er varð vellauðugur á skömmum
tíma, bauð ýmsu stórmenni til veizlu. Yfir borðum
vildi hann láta gestina hafa nasasjón af því, að hann
hefði ekki sparað fé til borðhaldsins og segir: »Pessi
kálfsbógur kostaði skal eg segja ykkur, 75 krónur.
Hérna, — má eg bjóða yður eiaa sneið herra Sí-
monsen«.
»Jú, þakka yður fyrir«, sagði Símonsen, »eg vil
gjarna fá svo sem krónu virði«.
Skip eitt hafði vilst inn á milli boða og blindskerja
i stórsjó og náttmyrkri og var ekki annað sýnna, en
það mundi farast þá og þegar. — Skipstjóri tók þá
nokkra flugelda, fór upp í reiða og skaut þeim, ef
(97) 7