Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1920, Qupperneq 56

og reitt og fjöldi manna drepinn, nema liðveizla
væri tengin frá Pjóðverjum. —Pjóðverjar sendu her-
inn og með sameiginlegum kröftum tókst að brjóta
á bak aftur uppreisnina og reka Rússa heim.
En nú varð enn ágreiningur miili stjórnarinnar og
Mannerheims um skipulag hersins. Hlítti stjórnin par
ráðum þýzka herforingaráðsins og varð pað til pess,
að Mannerheim sagði af sér og fór úr landi. Brottför
hans vakti sorg og gremju i landinu, því að fjöldi
hinna beztu manna landsins sá, hver ágætismaður
Mannerheim var. Kom og að pví tæpu missiri eftir
pað, er hann hafði sagt af sér, að honnm var boðið
heim aftur að takast á hendur hin æðstu völd i
landinu og var hann kjörinn ríkisstjóri til bráða-
birgða i desember 1918.
Mannerheim hefir notið mikils trausts meðal sam-
bandspjóðanna, Frakka og Englendinga, enda rak
hann erindi pjóðar sinnar í Paris og London áður
hann tók við ríkisstjórninni og pótti hann koma ár
sinni mjög vel fyrir borð.
Pó að »rauði flokkurinn« yrði að lúta í lægra
haidi, eru fylgismenn hans þó afarfjölmennir i Fiun-
landi. Eru pað einkum verkamannastéttirnar i borg-
unum á Suður-Finnlandi, svo sem áður var á vikið.
Bera þeir í brjósti megnasta hatur til Mannerheims
og saka hann um grimd og ofbeldi. Kom pað fram
25. júlí p. á., er finska þjóðþingið kaus ríkis-forseta.
Höfðu flestir talið Mannerheim sigurinn vísan, en
svo fóru leikar, að hann fékk aðeins 50 atkvæði, en
Prófessor Stáhlberg var kosinn með 143 atkvæðum.
Urðu pessí úrslit fyrir tilstilli jafnaðarmanna. —
Segja erlend blöð, að Mannerheim muni draga sig út
úr stjórnmálum og setjast í helgan stein. — Pó má
teija pað harla óliklegt, enda bera fregnir, er síðar
hafa borist, vitni pess, að hann standi enn framar-
legn i afskiftum hinna stærri mála. Er hann borinn
fyrir peim ummælum Clemenceau’s, að Finnlendingar
(18)