Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Side 118

84
TIMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ISLENDINGA
mun illa ge'Öjast að. Hún myndi
ekki trúa lionum.
Að byrja mál sitt með því að
hann -sé nú kominn til að biðja
auðsins hennar, er þó enn álappa-
legra.
Það er að eins einn vegur fær:
spyrja hana blátt áfram að því
hvort hún vilji verða konan sín,
og láta svo kylfu ráða kasti. Ann-
að getur hann ekki gert. Það
-er eina skynsamlega lleiðin, sem
liann getur/ farið. \ Svo verður
auðna að ráða svari.
Falleg var stofan!
Hún er öll máluð í hólf og gólf.
Sumt eins og marmari, isumt eins
og eik.
Skyldi hún nú ekki koma fljót-
lega aftur, húsfreyjan.
Hefðu fleiri konur verið heima,
þá. hefði hún ekki þurft að búa
til kaffið sjálf. En Sigríður
gamla er líklega aldrei látin gera
það.
Annars er gott að fá að vera
einn svolitla stund til að átta sig.
Skyldu nú peningarnir hennar
vera þarna í spónlagða skatthol-
inu, eða í stórri kistu einhver-
staðar uppi á stofulofti, eða í vel-
læstum kistli inni í baðstofuliús-
inu hennar; eða skyldi hún hafa
þá á isparisjóð, eða á banka í
Reykjavík?
Hann lítur yfir að Holti. Hon-
um sýnist Snorri standa á hlað-
inu. Svo hverfur hann inn í
bæjardyrnar. Hvern fjandann
er hann að gera þarf
Það hlýtur að hafa soðið á katl-
inum.
Eldavélin hennar er líka dæma-
laust góð.
Oyða er komin inn í stofuna
með bakkann, kúfaðann af kaffi,
sykri, rjóma og öllum þekturn teg-
undum af brauði.
Og hvað var þetta ?
Flaska!
Benedietine!
Þetta blessaða, gamla múnka-
vín, sem jafnvel góðtemplarar
geta tæpast neitað að neyta 1 >góð-
um vinahóp.
Fornbýl var Gyða, og svona
var gestrisnin.
—Eg hélt að þú vildir heldur
istaup af þessum kryddlegi með
kaffinu, heldur en bolla af súkku-
laði á undan því.
Skúli játar því fegins hugar.
Hann er enginn vínsvelgur, og
kaupir sjaldan vín, en hefir samt
gaman af að fikta við það.
Hún hellir kaffinu í bollana og
fyllir staup handa honum, en læt-
ur aðeins sem svarar einni te-
skeið í sitt staup, honum til sam-
lætis.
Skúla er nú farið að líða betur.
Grvða er svo blátt áfram og alúð-
leg við hann, að kjarkur hans og
sjálfstraust kemur til baka.
Þegar hún ætlar að fara að
hella í seinni bollann, snertir hann
hendi hennar og mælir hægt en
þungt:
—Gryða!
—Já, hvað er að? Viltu ekki
kannske í seinni bollann?
—Jú. Það er ekki það—
Gr,yða horfir beirit framan í
hann.
Hann heldur áfram: