Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Qupperneq 85

EGGERT JÓHANNSSON
51
lesa dagblað, og veitti eg honum
strax mjög mikla eftirtekt. Hann
las blaðið af kappi, og þóttist eg
vita, að eitthvað væri kátlegt í
þessu blaði, því að hann brosti við
°g við, og hló dátt um leið og hann
lagði blaðið frá sér. Mér leizt und-
ireins vel á þenna unga mann. Hann
var tæplega meðal maður á hæð,
en fallegur í vexti og svaraði sér
vel að gildleika, var léttur á fæti
og allar lireyfingar hans fjörlegar.
Hann var dökkhæður og hárið þétt
og fallegt og vel haft. Ennið var
mikið, bæði kúpt og hátt, og auga-
bryrnar hvelfdar. En það, sem mest
einkendi hann, voru augun. Þau
voru dökk og stór og ósegjanlega
djúp og fögur og gáfuleg; og á milli
augnanna var nokkuð breitt. Rödd-
in var karlmannleg, en jafnframt
viðfeldin og lireimfögur. Eg fann
það undireins að þessi gáfulegi,
góðlegi ungi maður hafði eitthvað
það við sig, sem dró mig ósjálfrátt
að honum og kom mér til að dást
að honum og bera virðingu fyrir
honum. En samt kom mér þá ekki
til hugar að það ætti fyrir okkur
að liggja að verða svilar, og að hann
yi'ði einn af mínum allra hjartfólgn-
ustu vinum.
Þegar eg kyntist Eggert fyrst,
var hann búinn að vera hér í landi
í næstum sex ár, og hafði verið
ttestallan þann tíma í vinnu hjá
enskumælandi mönnum á ýmsum
stóðum. Og urn tíma vann hann
hjá tveimur innlendum leirkera-
smiðum, sem áttu heima í Selkirk
1 Manitoba. Voru þeir prýðisvel
uientaðir menn og góðviljaðir. —
Marð þeim brátt mjög hlýtt til Egg-
erts og veittu þeir honuin góða til-
sögn í enskri málfræði og öðrum
námsgreinum, og það alveg endur-
gjaldslaust. Þeir reyndust honum
ávalt eins og beztu bræður, og til
þeirra leitaði hann oft ráða, jafnvel
löngu eftir að hann hætti að vinna
hjá þeim. Hann mintist þeirra
jafnan með hlýjum huga og inni-
legu þakklæti.
Eggert fékk því snemma góðan
undirstöðu grundvöll í enskri tungu
og enskum bókmentum, þó hann
sæti aldrei á skólabekk, og var að
stórum mun betur að sér í þeirn
greinum, en flestir aðrir íslenzkir
jafnaldrar hans um það leyti. En
á þeim árum áttu íslenzk ungmenni
í Ameríku lítinn kost á því, að
stunda skólanám, því að til þess
voru efni lítil og ástæður allar
næsta erfiðar; og hugsun flestra
þeirra á þeim árum, snerist að sjálf-
sögðu aðallega um það, að fá ein-
hverja atvinnu, svo þau gætu dreg-
ið fram lífið. — Og Eggert hafði
líka snemma fengið góða undir-
stöðu í íslenzkum fræðum, þó hann
væri aðeins 16 ára, þegar hann
fluttist til þessa lands. En þá und-
irstöðu fékk hann í heimahúsum.
Faðir hans var mætur maður og
prýðis vel skýr, og móðir hans stór-
gáfuð kona og sérstaklega bók-
hneigð. Og var þeim það áhuga-
mál að börn þeirra yrðu sem bezt
upplýst, og hafa því veitt þeim þá
fræðslu í heimahúsum, sem kostur
var á. Enda ritaði Eggert snemma
góða íslenzku, var vel heima í ís-
lenzkum bókmentum og skrifaði á-
gæta rithönd.
Veturinn 1882—3 var Eggert til
húsa lijá foreldrum mínum. Og þá
fékk eg gott tækifæri til að kynn-