Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1930, Qupperneq 89

EGGERT JÓHANNSSON
55
inn; en liann var ekki framgjarn
maður að eðlisfari, og það var eins
og hann vildi draga sig í hlé á öll-
um mannamótum. Samt var hann
jafnan glaður og skemtinn í hópi
vina sinna og vandamanna; þá var
hann ræðinn, og sagði svo vel frá,
að yndi var á að hlýða. — Eg heyrði
hann aðeins einu sinni flytja erindi
á opinbem samkomu. Það var sum -
arið 1890, þegar íslendingar í Win-
nipeg héldu í fyrsta sinn “íslend-
ingadag”. Hátíðin var haldin í hin-
um svonefnda Victoria-garði á
Rauðárbakkanum, og var þar sam-
ankomið fjölmenni mikið, og þar á
meðal margir nafnkendir menn,
bæði innlendir og íslenzkir, svo að
sjaldan hefir verið meira mannval
saman komið á íslenzkri samlcomu
hér vestan hafs. Þar voru þeir:
Einar Hjörleifsson Kvaran, Gestur
Pálsson, séra Jón Bjarnason, Jón
Ólafsson, Kristinn Stefánsson, W.
H. Paulson og Eggert Jóhannsson;
og fluttu þeir allir ræöur, ef eg man
rétt, eða lásu upp frumort kvæði,
að undanteknum Gesti Pálssyni, er
var ekki frískur þann dag. Mæltu
þeir allir á íslenzká tungu, nema
Eggert; og W H. Paulson, sem var
forseti dagsins, talaði bæði á enslcu
og íslenzku. Ræða Eggerts var
skrifuð, og las hann hana skýrt og
áheyrilega, og vakti hún mikla, eft-
irtekt, því hún var snildarlega sam-
’n og efnisrík. Á meðal hinna inn-
lendu merkismanna, sem þar voru
staddir og fluttu ræður, voru þeir:
Schultz fylkisstjóri, Taylor Banda-
Hkja-konsúll, Scarth sambandsþing
maður og Col. Thomas Scott; og var
auðheyrt á orðum þeirra, að þeim
fanst mikið til ræðu Eggerts koma,
og tóku þeir til greina ýms atriöi,
sem í henni voru, og fóru lofsam-
legum orðum um íslendinga.
Og það var Eggert Jóhannsson,
sem fyrstur allra manna hvatti til
þess, að Vestur-íslendingar héldu
árlega “íslendingadag” (sbr. rit-
gerðin: “íslendinga-hátíð’’, í Heims-
kringlu 19. júlí 1888). Hann var og
fyrsti máðurinn til að rita um mál-
efni íslenzkra verkamanna í Winni-
peg, og að hvetja þá til að mynda
með sér félagsskap; og hafa margir
þeirra borið hlýjan hug til hans síö-
an.
Þegar Eggert hætti við blaða-
mensku, árið 1897, fluttist hann og
fjölskylda lians til Nýja íslands, og
dvaldi þar tvö ár, og var hann um
tíma kennari við alþýðuskóla í
hinni svokölluðn ísafoldarbygð. Og
þó hann hefði aldrei á kennaraskóla
gengið, þá þótti hann samt ágætur
kennari; enda stundaði hann það
starf með frábærri nákvæmni og al-
úð. Og að líkindum hefði hann hald-
ið lengur áfram við það starf, ef
homnn hefði ekki alt í einu boðist
lífvænlegri staða, því að um vorið
1900 komst hann að skrifarastörf-
um í landskjalastofu (Land Titles
Office) Manitobafylkis. Eftir það
dró hann sig smátt og smátt út úr
öllum félagsskap, og var mjög lítiö
eða ekkert við íslenzk mál riðinn
upp frá því. En hann leysti hin
nýju störf sín af hendi með mikilli
vandvirkni og samvizkusemi, eins
og alt annað, sem hann tók sér fyr-
ir hendur að gera.
í trúmálum var hann frjálslyndur.
En hann talaði mjög sjaldan um
trúarbrögð, og hélt sér alveg utan
við öll kirkjumál. Og eg man ekki