Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1938, Qupperneq 123

SKÁLDIÐ JÓN RUNÓLFSSON
99
demantsurð og eðalsteinar
innan um gullsins rauðu greinar.
Undi eg gleði æskumanns
undir stjömum himna ranns,
ljek á vorsins blómstig bjarta,
bamsins frið eg átti I hjarta.”
Góðar eru einnig þýðingarnar
á kvæði Björnstjerne Björnsons
“Duldar ástir” (Dulgt kjærlighed),
“Örin og ljóðið” eftir Longfellow og
“Vestigia” (Sporin) eftir kanadiska
ljóðsnillinginn Bliss Carman. Niður-
lagserindi síðastnefnds kvæðis er
þannig á enskunni og íslenzkunni:
‘‘Back to the world with quickening start
I looked and ionged for any part
In making saving Beauty be . . . .
And from that kindling ecstasy
I knew God dwelt within my heart.”
‘‘Er heim kom, tók mig hugsun ný:
eg hlutdeild mætti eiga í því,
að Fegurð verði frelsun þjóð,
og fann við hita af andans glóð,
að guð var sjálfs mins sálu í.”
Hvergi tekst Jóni sem ljóðaþýðara
þó jafnbetur heldur en í Tennyson-
þýðingum sínum. Kemur þar vafa-
laust til greina, að hann hafði
þaullesið kvæði hins andríka og
Ijóðhaga breska lávarðar og dáði
hann mjög. Það mun því eigi ólík-
lega til getið, að Tennyson hafi
haft nokkur áhrif á Jón í þá átt, að
glseða fegurðarsmekk hans og efla
þá viðleitni hans, að fága sem mest
1.1 óð sín.
Ágætlega þýðir Jón þessi kvæði
Tennysons: “Systurnar”, “Brajidi
Veginn báru þeir” (Home they
brought him), og nákvæmlega er
einnig hugsunin þrædd í hinu snilld-
arlega
s m á k v æ ð i “Baldursbrá”
( Flower in the crannied wall”):
“I sprungu veggjar bjart og bert,
mitt blóm, þig les eg glaður,
—með rótum hjer eg held á þjer.
mitt hvitast blóm, en skildist mjer,
hvað alt með rót þú ert,
þá vissi eg gjör hvað væri guð og
maður.”
Stórvirki Jóns í þýðingum er þó
söguljóðið áhrifamikla og fræga
Enok Arden eftir Tennyson. Er það
hvorki áhlaupaverk né við hæfi
klaufa í ljóðagerð, að snúa jafn hefl-
uðu og kjarnyrtu kvæði á íslenzku,
svo að andi þess og svipur glatist
eigi í flutningnum; en það hefir
Jóni yfirleitt tekist, þó að finna
megi orðalag eða Ijóðlínur, sem
betur mætti fara. Þýðandinn vann
einnig að þessu afreksverki sínu í
allmörg ár, í hjáverkum, en bar að
loknu verki þann ávöxt úr býtum,
að auðga íslenzka þjóð að ritverki,
sem veruleg prýði er að í næsta fjöl-
skrúðugum þýðinganbókmenntum
hennar.
Freistandi væri, að sýna lesendum
með ítarlegum dæmum, hversu
vönduð og snjöll þýðing þessi er, en
nægja verður, rúmsins vegna, lýs-
ingin á eyðieyjunni þar sem Enok
er árum saman skipbrotsmaður:
“Alt upp á gnýpu fjallið skógi skrýtt
hann hefjast sá, og rjóður þess og rinda
liðast um brattann eins og braut til himins,
beinvaxinn kókos krónum fjaðra drjúpa,
skordýr og fugla líða hjá sem leiftur,
vafjurtir langar gullinbjöllum glitra,
vefjast um stofna tigulegra trjáa
og teygja álmur alt að ægi fram
og—miðrar jarðar dýrð og geislaglóð;
sem slíkt hann sá, en það, sem helst hann
hefði
óskað að sjá, hann aldrei litið fjekk:
mannlegrar sálar vinlegt viðurlit,
nje þreyða mannsrödd heyrt;