Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1944, Síða 130

108
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
varð lifandi fegin að fá afsökun til
að komast úr þessum glaða hóp, sem
aðallega talaði um smiðinn. Hún
flýtti sér til föður síns og erindi hans
var þá það, að segja henni frá því, að
presturinn hefði mælst til þess við
þau foreldra hennar að þau yrðu því
samþykk að hún giftist honum með
haustinu og trúlofunina hafði prest-
urinn hugsað sér að opinbera í dag,
og hringana hafði hann tilbúna.
Hún starði á föður sinn, hjartað í
henni barðist upp í háls og óttinn,
við að óhlýðnast foreldrum sínum,
greip hana snöggvast eins og lamandi
afl og hún kom engu orði upp. Faðir
hennar hélt áfram að tala og sagðist
vita, að henni byðist virðuleg staða og
hún yrði vel sett sem prests kona í
Hlíð, en hún yrði að ráða því sjálf,
hvort hún giftist prestinum eða ekki,
og það hefði hann alla reiðu sagt
honum. Henni létti nú svo fyrir
brjósti að hún gat svarað: “Mér er
ómögulegt að giftast þessum manni
og eg vona að ykkur mömmu falli
það ekki miður.”
Faðir hennar brosti við um leið og
hann svaraði: “Ekki mér, og eg hygg
að móður þinni hafi ekki fundist til
áðan, þegar presturinn var búinn að
ráðstafa öllu fyrirfram og talaði eins
og okkar væri heiðurinn, en hans
lítillætið. Fyr mátti nú vera and-
skotans oflætið og sjálfsdýrðin. Hon-
um virtist ekki koma það til hugar,
að þú hefðir nokkuð um þetta að
segja, eða hefir hann talað við þig?”
“Ekki orð, en hann veit að eg kæri
mig ekki um hann, og álítur að sam-
þykki ykkar foreldra minna sé nægi-
legt, og auðvitað eigi eg að hlýða
ykkur.”
Faðir hennar sagði kuldalega: “Eg
er nú hræddur um að prestinum finn-
ist uppeldi þitt fremur slakt á þeim
sviðum, því hann sagði að hann vissi
að þú værir ung og of alvörulítil og
tæpast fær um að takast á hendur
jafn virðulega stöðu, en í sambúð við
sig mundi þér lærast auðmýkt, auð-
sveipni og kvenleg fórnfýsi. Jseja.
ætlar þú að koma inn og afþakka
þetta boð?”
“Nei, en segðu Hlíðarprestinum, að
af einskærri auðmýkt, hafni eg hans
virðulega tilboði og------” lengra
komst hún ekki, því hún titraði af
reiði og tárin hrundu niður kinnar
hennar. Reiðin og sorgin brutust um
í huga hennar, reiðin við prestinn og
sorgin yfir því að eitthvað, sem henni
var hulið, hafði fælt þau sundur,
unga smiðinn og hana, því hugir
þeirra höfðu mætst og svo orðið að-
skila. Og þessvegna, mestmegnis,
grét hún nú þungt.
Faðir hennar strauk henni um
vangann og sagði: “Taktu þetta ekki
svona nærri þér barn, þetta jafnar
sig alt og presturinn fær sér aðra
konu.”
Hún sagðist verða að fara heim.
því hún vildi ekki, að fólk sæi sig
útgrátna, og hún bað föður sinn um,
að ná Bleik úr hestagirðingunni og
koma með hann suður fyrir kirkju-
garðinn, þar sem söðull hennar og
reiðföt voru.
Nú voru allir horfnir inn í bæ og
hún gat klætt sig í reiðfötin án þess
að vekja eftirtekt. Föður hennai
dvaldist eitthvað að koma með Bleik.
svo henni varð reikað inn í kirkju-
garðinn og kirkjuhurðin stóð háR
opin svo hún fór inn í kirkjuna,