Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1961, Blaðsíða 28

10
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
bakkar orðið fyrsti samkomustaður
íslendinga í Manitoba. Þeir voru þá
að kalla nýkomnir frá heimalandi
sínu, því landi, sem þeir unnu meira
en öðrum löndiun, þó að það væri
þá enn í fjötrum fátæktar og bág-
borins stjórnarfars. Sléttuborgin
Winnipeg var þá þorp eitt, og utan
við þorpið var sléttan, sem bjó yfir
leyndardómum og erfiðleikum. Þar
áttu upphafsörðugleikar og heimþrá
eftir að sverfa að og stundum sigra
líkamlegt þrek íslendingsins. Varla
þarf í grafgötur um það að ganga,
að íslenzkar sálir voru fullar efa-
semdar á því herrans ári 1875. Vest-
menn voru vegvilltir í nýju um-
hverfi. Austmenn bjuggu ráðvilltir
við ill kjör. Það er ef til vill ein af
höfuðdygðum íslenzkrar þjóðarsálar
að hafa lifað í meira en þúsund ár.
Slíkt langlífi ber vott um andlegan
þrótt. Mjög svarf þó að þessari sál á
myrkum öldum, en eftir langnættið
kemur birtan aftur, og með birtunni
kemur afturbatinn. Það virðist ekki
skipta höfuðmáli, hvort umhverfið
er eyland norður við íshaf eða mis-
lyndar sléttur meginlands Norður-
Ameríku.
Haustið 1875 stóð fátæklegur hóp-
ur íslendinga í fátæklegu þorpi á
bökkum Rauðár. Víst átti þetta fólk
sínar framtíðarvonir. Ugglaust hefir
þó engum flogið í hug, að svo skjót-
lega rættist fram úr fyrir íslending-
um austan hafs og vestan, að á önd-
verðum síðari helmingi hinnar 20.
aldar myndu synir og dætur ís-
lenzku landnemanna í Manitoba
heilsa forseta íslenzka lýðveldisins
í glæstum sölum stórborgarinnar,
sem þeir kynntust fyrst sem fremur
óásjálegu þorpi í framtíðarlandinu
á bökkum Rauðár.
Örlaganornirnar voru íslending-
um grimmar um aldir, en ekki er
annað sýnna, en að þær hafi nú um
skeið verið að keppast við að bæta
fyrir fornar misgjörðir.
Bessasiaðir á Álfianesi