Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1961, Blaðsíða 48

30
TIMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
ið. Ekki þar fyrir, eitthvað verður
lengst til í súrnum; og svo er nógur
fiskurinn í sjónum. Og ekki yrði
kónginum okkar mikið fyrir að gera
góðan mat úr gulli.
Karl: Mikill þó an og dé búhnykk-
ur væri það.
Kerl.: Þú verður að hætta að hugsa
um mat, þegar þú ert orðinn kóngs-
ins tengdapabbi.
Karl: Hvað annað ætli maður
hugsi um?
Kerl.: Um gull og gimsteina og
allt þetta í kringum okkur. Sjáðu
öll jólakertin. Þau eru úr gulli. Þau
ku loga skærar en jólin; ekki eins
og tólgar-týra, sem er lítið betri en
grútarlampi.
Karl: Segir sagan það?
Kerl.: Æ, ósköp ertu heimskur, fá-
ráðurinn.
Karl: Ekki svo, að ég kæri mig
um gull til matar.
Kerl. (öll hjá sér): Ó, þessi dýrð.
(Þögn. — Ali út til vinstri). Að hugsa
til þess. Bera fram gullrétti á gull-
diskum, á gullborð. (Yfirkominn)
Og þetta liggur fyrir henni Þórásu.
Ali (inn frá vinstri): Hví rífst ráð-
sett kvinna við rekk röskan?
Karl: Fjandann kemur þér það
við? Kvur ertu?
Ali: Heitum vér Ali, alspekingur,
er les í stjörnum leyndardóma.
Karl: Ég skil þig ekki. Orðin koma
útúr þér afturábak.
Ali: í höll skal hirðmál gjalla,
nema hljóðskraf sé.
Karl: Þú um það.
Kerl.: Fyrirgefi þér Gullvaldur,
góurinn minn. Heyrirðu ekki spek-
inginn véra sig? Og eins og þar
stendur, þéra skal hvern þann, er
sjálfan sig vérar. Yður fyrirgefur
karli mínum, herra spekingur.
Ali: Vel er karl kvæntur vísri
kvinnu. Mælir sú heimspeki af
munni fram. (Tekur karl afsíðis.
Þeir talast við í hljóði. — Músík).
Kerl. (frá sér numin): Lof og prís,
dýrð og vegsemd. Eða er mig að
dreyma? Sjálfur spekingurinn segir,
að ég tali speki eins og kóngs hirð.
Aumingja Þórása mín. Ég verð að
kenna henni. En karltuskan —•
kannski Ali sé að kenna honum
speki. Eitthvað eru þeir að hvískra.
(Músík. — Kerl. rápar um, og nálgast
karl og Ali).
Karl: Heyrðu, kelli mín, speking-
urinn segir okkur sé bezt að fara
heim í kotið.
Kerl. (æf): Þú ert að ljúga.
Karl: Hann segir, að þú þurfir að
kenna henni Þórásu og mér hirðmál
og —
Kerl.: Kóngurinn sendi eftir okk-
ur. Þú ert bara að ljúga þessu. Æ,
segi nú spekingurinn það sanna.
Ali: Satt mælti svinnur sómakarl.
Kerl. (hikar. — Stappar fæti): Ég
fer ekki fet.
Karl (þrífur til hennar): Við sjá-
um nú til. (Ætlar að hafa hana með
sér út til hægri. Þau tuskast og lenda
út á svalir).
Kerl.: Hingað og ekki lengra, Kalli
minn.
Múg.: Karl og kerling í koti. —
Húrra. — Karls dóttir. — Húrra. —
Kóngs sonur. — Húrra. — Lifi sag-
an. — Húrra. (ad lib.).
Kerl. (hrifin, glápir á ljósahjálm):
Drottinn minn. Við erum hér í sög-
unni. Og hér verðum við.
Karl (ráðlaus, lítur til Ali, sem
lengi talar með handbendingum. —-