Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1961, Síða 71

SÉRA BJARNI GIZURARSON
53
lézt þá aulinn þéttur.
Hár falla fléttur
fuku, reimum settur
kjóll, hengi, hettur.
9. Saurugt sjálfræði
sáust kíf og bræði
ágirnd, ofstæði
eins í mat og klæði
dreiss og ó-æði
sem aldrei skeika næði
loft, fold né flæði.
10. Húsgangs hér förin
þá hafði beztu kjörin
ull, osta, pörin
ýmsir gáfu og mörinn
sum vonzku vörin
veitti öfug svörin
ef smátt gáfust smjörin.
11. Ambátt, þræll, þýja,
þandi sig til skýja,
vildi vöru nýja
vistum úr flýja
við klárum mat klíja
klæðisfötin vígja
flest hæða og hía.
12. Ei var sinnt sælum
af sumum vondsku þrælum
drottins munnmælum
meir en barnagælum
þar með skumpskælum
skelldu við, indælum
daus hnakka hælum.
13. Á gekk ótalið
algiptinga hjalið
hnykkti á handsalið
hann og kvenvalið.
í vistum vel alið
en var í brjósti falið
gort, skrum og skjalið.
14. Þá viku vílin
vuxu óðum býlin
við hrá heyja drýlin
hrinu barnakrílin.
Kall hraut við kýlin(n)
en kvendið heim við sýlin(n)
meinheimsku mýlin(n).
15. Flest lék í lyndi
um loftið, haf, strindi
ekkert andvindi
atla eg nokkur tindi;
lukkulán skyndi
lét sem enginn myndi
því allt gekk að yndi.
16. Skall hurð á hæla
það hefi ég satt að mæla
vetrar kropp kæla
kunni fén að bæla
leti þjóð þræla
þjáði fyrr indæla
kot svipul sæla.
17. Hlýrnir helgjörðum
herti að austurfjörðum
fleygði feikn börðum
í fár og dauða hjörðum.
Svelgur hrær hörðum
hellti úr vígskörðum
snjó gríðar görðum.
18. Þá féll ramb, rugur
ráð og kallmanns hugur
ýmsum datt dugur
sem dauðar væri flugur
út týndist tugur
við tómar byggðasmugur
með hramm sultar sugur.
19. Tókst upp slór og slangur
slinnið og húsgangur
hafís harðangur
hulinn þjóðvangur
vesöld eymd angur
ærið sultur langur
sást margur svangur.
20. Ógn herrans handa
hvör kann móti standa
þá hann vill um vanda