Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1961, Side 74

56
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
2. Rammleg hafa nú rauna kynngi
rekizt yfir mig góðkunningi,
lukkubrestur og eymda án,
ef ég segi (þér allt af létta,
eflaust muntu sanna þetta.
Hver hefur sitt að líta lán.
3. Gekk mér fyrst að giftast illa,
gjörðu margir fyrir mér spilla,
átti ég ei á vífum val,
báglega þó mitt bónorð gengi,
barðist ég við eina lengi.
Fár veit hverju fagna skal.
4. Um síðir einn með sinni tungu
svo gat mælt fyrir vífi ungu
að ég náði bauga brík,
honum sauð ég gamlan greiddi,
geðuga snót í rúmið leiddi.
Ógæfan er römm og rík.
5. Ærnar þrjár og hross í haga,
hafði ég til bús að draga,
konan átti kú og á,
bollok stóð á býli smáu,
bæði lágum á skinni gráu.
Laglega fara lítið má.
6. Fann ég þegar að fram leið
stundin
forgóð þóttist (v)eigagrundin,
lagði hún á mig litla ást.
Krotaði sig og kroppinn fylldi,
kastaði til mín því hún vildi.
í fögru skinni flögðin sjást.
7. Engin skepna undi að vera,
allt ég mátti sjálfur gera,
fyrir mig var það versta treint.
Hún burt strauk þá henni sýnd-
ist,
hlaut ég að vakta það sem týnd-
ist.
Eins er liðið löngum seint.
8. Bað ég þá með blíðum orðum
baugalindi í þagnar skorðum,
að muna það sem hún mér hét.
Sveiaði hún og svaraði illa,
sagði ég mætti kjaptinn stilla.
Þá fór verst er vera lét.
9. Þegar ég sá að svoddan kvendi
sinnti ei góðu af minni hendi,
hjá mér gjörði hjartað sýlt.
Inn ég strauk í hálfu húmi,
og hana flengdi í sínu rúmi.
Sízt er neinum of gott illt.
10. Viku síðar var ég í svefni,
vaknaði so að menja gefni
hélt um sófl og keitu ker.
Steypti hún yfir mig stækum
hlöndum
og strýkti fast með báðum
höndum.
Jöfnuður góður allur er.
11. Þetta út barst um byggða síður,
bætti um lítið húsgangslýður
so kom allt fyrir sýslumann,
vann það hennar vonzku kynngi,
vorum við bæði strýkt á þingi.
Sækir hver það sáir hann.
12. Lítt hefur batnað lundargæði,
liggjum við aldrei saman bæði,
oft hafa seigir brögðum bent.
Skrapi ég einn í skálatóttu,
skelf ég þar á hverri nóttu.
Argur löngum vosi venst.
13. Barnkorn átti baugalína,
bezt ég vissi hegðun mína,
á gekk þá með okkur stirt.
Kenndi hún mér krakkann
lengi,
kallast má ég við honum gengi.
Oft má hið sanna kúra kyrrt.
14. Dugnaðarlaus er drós að vinna,
dubba ég stundum lindi tvinna,
áður var ég ei á það gjarn,