Læknablaðið - 15.10.1949, Qupperneq 7

L Æ K N A B L A Ð I Ð
21
fer hann jöfnum höndum aö
nota mænudeyfingar a. m.
Kirschner og sigldi beinlínis til
þess að læra þær af Kirschner
sjálfum. Hann ritaöi síðar all-
ítarlega um deyfingar í árs-
skýrslu St. Josefsspítalans
1934.
Eins og þetta stutta og ófull-
komna yfirlit verka hans ber
með sér, var Matthías heit.
Einarsson óvenju athafnamik-
ill skurðlæknir og hefir vafa-
laust framkvæmt fleiri skurð-
aðgerðir en nokkur annar ís-
lenzkur læknir.
Er það því undrunarverðara,
er þess er gætt, að hér á hlut
að máli læknir, sem er önnum
kafinn við almennar lækning-
ar, er framan af aðal-nætur-
læknir bæjarins og fátækra-
læknir þessa bæjafélags um
langt skeið, og er þar að auki
að mestu sjálfmenntaður í sér-
grein sinni eins og þá var títt.
Hér var heldur enginn venju-
legur læknir á ferðinni, heldur
var hann. ef svo mætti að orði
kveða, samnefnari flestra
þeirra eiginleika, sem góöan
lækni mega prýða.
Að afköstum til var hann
tveggja manna maki, því að á
annan hátt hefði hann ekki
getað afkastað svo miklu og
margþættu starfi, enda var
hann prýðisgóðum gáfum
gæddur og óvenju fljótur að
hugsa, taka ákvarðanir og
framkvæma þær.
Sem skurðlæknir hafði hann
þann ágæta hæfileika, aö vera
glöggur aö þekkja sjúkdóma.
Hann hafði óvenju glögga
„klinische Nase“, er Þjóðverjar
kalla svo, og þekkti oft sjúk-
dóma við fyrstu sýn, og það
þótt um flókinn sjúkdóm væri
að ræða og margt gæti til
greina komið, enda var reynsl-
an orðin ærin hin síðari ár.
Hann brýndi einnig stööugt
fyrir læknanemum að nota
klinikina út í æsar, áður en
gripið væri til annarra hjálp-
armeðala.
Skurðtækni Matthíasar heit.
var ágæt. Handtökin örugg og
hröð, en þó lipur og létt, og að-
gætinn var hann í bezta lagi
og hafði mjög vakandi auga á
góðri aseptic. Bjartsýni hans
sem skurðlæknis var aðdáun-
arverð og kom honum furðu
sjaldan í koll. Sjálfstraustið
var mikið og kjarkur og karl-
mennska var honum í blóð bor-
in. Hann hlaut því oft að tefla
á tæpasta vaöið, er um óviðráð-
anlegan sjúkdóm var að ræða,
en fulla dómgreind hafði hann
á því, að hætta við aðgerð, áð-
ur en það var um seinan, er
svo bar undir. Það fór þó ekki
hjá því, að hann yrði fyrir ó-
væntum vonbrigðum, eins og
allir skurðlæknar, og tók hann
það nær sér en nokkurn gat
grunað.
Matthías heitinn undirbjó
sig mjög vel undir allar óvenju-