Læknablaðið - 15.10.1949, Blaðsíða 106

120
L Æ KNABLAÐIÐ
meðferðar aðeins 2 sjúklinga
með echinococc. hepat., gamal-
menni með kalkaða sulli sem
þarfnast ekki aðgerða. Sýnir
þetta ljóslega hve veikin er
gjörsamlega að hverfa. Vænt-
anlega verður skrá urn sulla-
aðgerðir M. E. á umræddu
tímabili birt áður en langt um
líður, og verður þá hægt að
taka þetta efni til rækilegri at-
hugunar en kostur er á í þess-
ari stuttu grein.
Um rannsóknir M. E. á sulla-
veikinni og ályktanir, er þetta
helzt að segja:
Haustið 1924 fær hann því
framgengt, sem formaður L. R.
og í samráði við Magnús Ein-
arsson dýralækni, að taldir
séu lifrarsullir í öllu fullorðnu
sláturfé, sem dýralæknir skoð-
ar og auk þess á Sauðárkróki
og í Búðardal, þar sem læknar
skoða kjötið. Hlaut stjórnin lof
fyrir þessa viðleitni. (Læknabl.
10. árg. bls. 171.) Árangur þess-
ara rannsókna var í stuttu máli
þessi:
Taldir voru í Reykjavík,
Borgarnesi, Búðardal, Sauðár-
króki, Akureyri og Reyðarfirði
lifrar- og lungnasullir í 17424
kindum og var það 3,2% af
öllu fé landsmanna. Útkoman
var ærið misjöfn. Sollið fé
reyndist allt frá 21,6% (Borg-
arnes) niðurí2,7% (Reyðarfj.)
en á öllum stöðum 12,42% að
meðaltali. Þetta gaf tilefni til
margskonar hugleiðinga.
Jónas Kristjánsson (4) og
Sig. Ein. Hlíðar (5) hallast að
þeirri skoðun, að hundahreins-
unin eigi lítinn þátt í útrým-
ingu sullaveikinnar og geti
jafnvel verkað öfugt, þannig
að menn vari sig ekki eins á
hundunum og skyldi, og þar að
auki væri framkvæmd hreins-
unarinnar mjög ábótavant, auk
þess sem vafasamt væri hvort
ormameðalið dræpi sullaveikis-
bandorminn. Á þetta hafði próf.
G. M. bent og dró mjög í efa
gagnsemi hundahreinsunar-
innar.
M. E. taldi sig ekki allskost-
ar sammála þessu. (6) í fyrsta
lagi taldi hann hundahreinsun-
ina vekja athygli fólks á því, að
hundana bæri að varast, og þó
þeir séu hreinsaðir einu sinni á
ári (með árangri) geti þeir
vart verið tryggir allan hinn
tímann. Þó að framkvæmd
hreinsunarinnar sé oft slæleg,
hafa þó iðulega sézt tæniae
ganga niður af hundum eftir
slíka hreinsun, að vísu ekki
tænia echinoc., vegna þess hve
smá hún er, en einhver eru á-
hrifin samt. Auk þess má búast
við sterkari áhrifum af orma-
meðalinu á tæn. echinoc., sem
situr í hnapp efst í mjógirni
10—12 cm. frá magaopi (H.
Krabbe) en t. d. oxyuris, sem
hefir aðsetur niður um allan
ristil (G. Magn.).
J. Kr. hafði stungið upp á
því. að mýla alla hunda til