Læknablaðið - 15.10.1949, Blaðsíða 20

34
LÆKNABLAÐIÐ
fjallgöngur viö hreindýraeftir-
lit, heimilisstörf, lestur og marg
ar aörar skemmtanir.
Nokkra tilraun verö ég að
gera til að lýsa Matthíasi. Á
vöxt var hann með stærri
mönnum, þreklegur en þó lið-
legur í hreyfingum, vöxtur
fremur sívalur, hæfilega hold-
ugur og ailur vel á sig kominn.
Andlitið fremur frítt, ennið
stórt, augun grámóleit og brún-
leitur hörundsblær, mikill jarp-
ur skeggvöxtur og snemma á
læknisárunum lét hann sér
vaxa alskegg og hélt því alla
tíð, fór það honum vel, oftast
var það klippt fremur snöggt,
einkum í kinnum. Annars sýnir
myndin bezt hinn góðlátlega,
greindarlega og fyrirmanniega
andlitssvip hans.
Matthías mátti heita léttur í
lund og glaðvær þótt brugðið
gæti fyrir þunglyndisskugga
eins og gengur þegar þreyta, á-
hyggjur og erfiðleikar steðja að,
en jafnlyndur og stilltur var
hann með afbrigðum og mjög
athugull og eftirtektarsamur
og sérstaklega nærgætinn og
natinn við sjúldinga sína, þótt
hann hefði það til að geta
stundum verið stuttur 1 spuna
til að byrja með, ef eitthvað
var sem honum ekki líkaði.
Matthías var enginn ræðumað-
ur og yfirleitt fátölugur og
jsfnvel fremur óskýr 1 máli
einkum á síðari árum. Vel var
hann greindur og lesinn og
hafði gaman af skáldritum,
einkum kvæðum, sem hann bar
mjög gott skynbragð á. Hann
átti til skáldmæltra manna að
telja í báðar ættir, t. d. þar
sem þeir voru alnafnarnir sr.
Páll skáld í Viðvík og sr. Páll
skáldi í Vestmannaeyjum, eins
og áður er sagt, og ekki mun
Matthías hafa verið gei'sneydd-
ur slíkri æð, að minnsta kosti
gat snotur vísa flogið stöku
sinnum 1 vinahópi, við þá
grein lagði hann samt litla
rækt en gott mál skrifaði hann
og samdi við og við greinar,
einkum í Læknablaðið, og svo
læknisfræðilegar ritgerðir í út-
lend tímarit eða námsbækur.
Var efni þeirra aðallega snlla-
veikin og meðferð hennar, enda
taldist hann meðal fróðustu
lækna í heimi hvað þann sjúk-
dóm snerti. Auk þessa ritaði
hann sjúkrasögur og fjölda
skýrsla um sjúkl. á Sct. Joseps
spítala hér.
Matthías Einarsson var mjög
tryggur og einlægur vinur vina
sinna og illa féll honum ef ein-
hver var órétti beittur, varð
hann manna fyrstur til að
reyna að rétta hlut þess er ó-
réttinn leið og gat orðið þung-
orður við þá sem honum virt-
ust misbeita valdi sínu. Sakir
elju og atorku söfnuðust hon-
um allmikil efni, en grun hefi
ég um að gjafmildi hans og góð-
semi hafi höggvið þar allstórt
skarð í. Sagt var að hann hafi