Læknablaðið - 15.10.1949, Síða 10

24
LÆKNABLAÐIÐ
vitnast um sjúkdóm náungans,
fengu köld svör. Þar var ekki
um neitt „inter nos“ aö ræöa.
Á yfirboröinu gat Matthías
veriö allharður í horn að taka,
stuttur í spuna og allt að því
ómannblendinn, en hitt duld-
ist engum, er nánari kynni
hafði af honum eða á hjáip
hans þurfti aö halda, að undir
ytri skel bjó hlýleiki, velvilji og
mannúö 1 ríkum mæli.
Matthías heit. var fróður vel,
las mikiö almennar bókmennt-
ir og hafði mjög góðan bók-
menntasmekk og svo næma til-
finningu fyrir íslenzku máli, aö
orð var á gert. Uppáhalds lest-
ur hans mun þó hafa verið
náttúrufræði og saga. Enn-
fremur unni hann mjög list-
um, eins og heimili hans ber
bezt vitni um, en þar átti eig-
inkona hans, frú Ellen Einars-
son, óskiptan hlut að máli.
Voru þau samhent í því sem
öðru, að gera heimilið í smáu
sem stóru að hreinum listareit.
Matthías heit. var mikill og
umhyggjusamur eiginmaður
og faðir. En eins og gengur á
læknisheimilum hlýtur mest að
mæða á húsmóðurinni, sem í
þessu tilfelli var þeim vanda
vel vaxin. Allt var þar með
miklum myndarbrag og gest-
risni frábær.
Þeir, sem störfuðu með Matt-
híasi heit. á St. Jósefsspítala,
bæði læknar og hjúkrunarlið,
sakna nú fallins foringja.
Hin óvenju glögga yfirlits-
gáfa hans, er kunni svo vel skil
á að færa sér í nyt allt þaö,
sem hagnýtt var, kom öllum aö
miklu gagni, en ekki sízt sjúkra
húsinu, er hann vann við og
bar ábyrgð á. Vöxt.ur hans
sjálfs var vöxtur þess. Álit
hans sjálfs og aðsókn að því
fylgdust að. Hann hafði vak-
andi auga á öllu, er þar fór
fram, viðurkenndi það, sem vel
var gert og vítti það, sem mið-
ur kunni að fara, hver sem
hlut átti að máli. Fyrir það
hlaut hann vináttu og virðingu
allra: Priorinnunnar, St. Jós-
efssystranna, læknanna og
annars starfsliðs spítalans, er
kvöddu hann að viðstöddum
nánustu ættingjum með þög-
ulli fyrirbæn við brottflutning
líkamsleifa hans af sjúkrahús-
inu.
Halldór Hansen.