Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.01.1932, Blaðsíða 5

Stefnir] Karlmennska og- gleði Hannesar Hafsteins . . .
5
var svo handlagin og fingrafim.
En markmið hans var ekki svo
hátt, sem, skyldi. Það fór að líkum,
að bláfátækur, ómenntaður beyk-
ir lyti lægra en hámenntuð skáld,
sem böðuðu í rósum.
Jónas Hallgrímsson varð svo
handgenginn fagurfræðinni að
sorgin sjálf grét gulli, að tilstuðl-
un hans — eins og sagt er um
Mardöll í einhverju æfintýri. Og
þessi grátfagra sorg gengur hvít-
klædd, þegar „fýkur yfir hæðir“
■og' móðir verður úti með barn sitt
„á kolbláum ís“. Jónas greiðir við
Galtará hárlokka ástmeyjar sinnar
afbrigðilega handlaginn og mjúk-
máll — en sundur kraminn þó.
Hann heldur í hönd íturvaxinnar
listrænu, og hún leiðir hann. Nátt-
úrulýsingar hans snerta lesendur
Ijóða hans, svo að þeir dást að
þeim. En ekki verður Jónas talinn
skáld karlmennsku né gleði, nema
í kvæðinu: „Hvað er svo glatt“.
Jón Thoroddsen er kerskinn
stundum. og kemur fólkinu* til að
brosa. Og hann vekur hjai’tanlega
glaðværð, þegar hann yrkir um
„vora fósturjörð“, smákvæði að
fyrirferð, en vissulega langlíft. Eu
kærleikur hans til þjóðarinnar, er
með því marki brendur, að skáld-
ið kveður svo að orði. að:
Einhvers staðar út frá sól
í eiði sjaldan förnu
íslendingar eiga ból
yzt í Hundastjörnu.
Hannes Hafstein, sem stúdent.
Steingrímur er svo háðskur,
stundum, að hann neyðir lesend-
ur sína til að bregða grönum. En
þó er hann ekki glaðvær né kempu-
legur í kveðskap. Hann er vits-
munaskáld. Þegar hann leggur sig
mest í bleyti, hallar hann börnum
samtíðar sinnar á brjóst sorgar,
svo að þau vitkist.
Kristján Fjallaskáld einkenndi
sig með þessum orðum:
Allsstaðar er liarnnir og allsstaðar er böl
og enn fremur sagði hann: