Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.01.1932, Síða 12

12
Karlmennska og gleði Hannesar Hafsteins .. .
[Stefnir
drykk, sem fæst úr eplum Iðunnar
og úr aldingarðs þrúgum. Áfcngi
getur ennfremur fengist af vörum
ástmeyjar og úr augum valkvend-
is. Þá er ölvunin samskonar, sem
það, að verða frá sér numinn.
Ræðusnild og hljómlist getur svif-
ið svo á hugina og fleiri góðendi.
Hannes Hafstein vekur þess-
háttar áhrif nteð sálmi yfir víni.
Guð lét í'ögnr vínber vaxa,
vildi gleðja dapran heim.
Mikið er búið að yrkja af sálm-
um síðan kirkjan byrjaði að
hreiðra um sig. Megin mergð sálm-
anna er á þá lund, að höfundur til-
verunnar hefir hlotið að taka á
langlundargeði sínu, ef hann hefir
hlustað á þessa sálmagerð. En
•sennilega hefir hann leitt hana hjá
sér. En mér virðist, sem sálma-
gerðin réttist vel við, þegar H. H.
yrkir sálm sinn um vínið. Lof-
gerðin til hans, sem lét vínberin
vaxa, er svo hofmannleg og upp-
litsdjörf, að í stúf stingur við
dragmælta kveðandi skáldanna,
sem héldu, að þau væru trúuð.
Þessi sálmur kunngerir það, að
himneskt er að lifa.
Þessi fögnuður H. H. orkaði svo
á þjóðina, að í staðinn fyrir ljóð-
línur Kristjáns Fjallaskálds um
kvalræði lífsins, kom í hugskotin
sú meðvitund, að vínber væru
guðsgjöf og himneskt að lifa.
Sálmur yfir víni er dálega vel
gerður. Sá sem les hann og lærir,
trúir kraftaverkinu í Kana og um
leið öllum hinum.
Sjálfur lávarðurinn sló ekki
hendi sinni við góðu víni og í því
felst hálft sakramentið. Ýmsir
kennimenn fallast á það, að mað-
urinn sé til þess fallinn, að njóta
gæða. Árni biskup Helgason segir
í postillu sinn einhvers staðar:
„Notum heiminn, en þó svo, að
vér ekki misnotum hann“. Mjótt
er að vísu mundangshófið. En
menningin á að temja sér þá nær-
færni að fara rétt með metaskál-
ar og vogir.
Þegar gleðin er svo gerð, að
hún lofar gjafarann allra góðra
liluta, er hún rétt borin til ríkis —
að því tilskildu þó, að hún skili
manninum óskem]dum í vertíðar-
lok. Og ef glaðværðin er svo vaxin.
að hún geri þjón sinn hærri og
gildari en hann var áður en þau
kyntust og lögðu lag sitt saman
eða gerir sjónarsvið hans víðáttu-
meira eða hærra, þá er hún góð
húsfreyja — í líkingum talað.
Þeir menn, sem skoða skáld-
skap eins og munaðarvöru, munu
bera brigður á, að kvæði geti lyft