Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.01.1932, Blaðsíða 19

Stefnir]
Móðurást.
19
stæltur og vígreifur, og- þó að hún
stappaði fótunum í klöppina.
Hundurinn lá þarna hér um bil
hálfa stund og lét jafn dólgslega.
Það var komin hánótt. Allt var
þögult og dularfullt undir al-
stirndri festingunni. Gola rann á
af hafinu, og gnauðið í sjónum
gerði nóttina enn ömurlegri fyr-
ir aumingja móðurina, sem stóð
þarna á verði fyrir barnið sitt
gegn ofureflinu. Sjáfarhamrarnir
teygðu tinda og burstir upp í næt-
urloftið og gerðu útsýnið í nátt-
myrkrinu enn tröllslegra og ægi-
legra ásýndum.
Þá hóf hundurinn sókn af nýju.
Hann reis allt í einu á lappir, rak
upp gól og hentist í stökkum og
sprettum áfram. Hann þaut í
stórum hringum og jók ferðina
meir og meir. Hvítur blettur, sem
hann hafði á bringunni, sást
ganga upp og niður, er hann þaut
eftir klöppunum og herti á ferð-
inni. Geitin stóð enn á sama stað,
hver vöðvi strengdur og hver
taug þanin, og horfði á hundinn.
Hún stappaði enn í klappirnar og
sneri sér um sjálfa sig þannig,
hausinn vissi jafnan að hundin-
um. —
Þegar hann var kominn aftur
á staðinn, þar sem hann hafði
legið, var hann kominn á geysi-
lega ferð. Hann hentist áfram
eins og svartur hnöttur og klærn-
ar urguðu við klappirnar. Þetta
risp í klónum við klappirnar,
grimmilegt gólið í hundinum og
hvellirnir, er geitin sló klaufun-
um í klöppina, var það eina, sem
rauf kyrrð næturinnar.
Nær og nær kom hundurinn.
Loks var hann svo nærri, að hún
sá glitta í augu hans. Hann herti
enn á ferðinni um leið og hann
þrengdi hringinn. Froðan vall út
úr honum. Það var eins og geitina
væri farið að svima af því, að
snúa sér allt af á sama blettinum.
Hún var óróleg og skildi ekki
hvað villidýrið ætlaði sér með
þessari aðferð. Gólið kvað við
hærra og hærra. Höggin af klón-
um voru eins og haglskúr dyndi á
klöppunum.
Svo kom hann.
Hann kom eins og hvirfilbilur
að síðunni á henni. Hann rak upp
öskur, svo hátt, að hún varð eins
og rugluð. Hún nötraði. En á
sömu svipstundu brást hún við á-
rásinni. Kiðlingurinn rak upp sker-
andi vein. Við það var eins og
hundinum ykist heift. Hún fann
heitan anda hans og tennurnar. —
Hann hafði miðað á vinstri
bóginn. Um leið og hann skauzt
fram hjá henni vatt hún sér með
2*