Sagnir - 01.05.1991, Blaðsíða 46

Peter Foote
WiUiam Morris, frceðimaður, skáld og íslandsunnandi ferðaðist um landið og þýddi
íslensk fornrit á árunum upp úr 1870.
stöðu í forníslensku í deildinni.
Þetta voru miklar framfarir, því
annars var ekki til á Bretlandi neitt
svipað, nema dósentsstaðan í
Oxford sem kennd er við Guð-
brand Vigfusson — nú við þá báða,
Guðbrand og Gad Rausing, Svíann
sem gaf stórfé í hitteðfyrra til þess
að bjarga embættinu frá tortím-
ingu. Sú staða var stofnuð rétt fyrir
1940 og var veitt Gabriel Turville-
Petre á stríðsárunum, en hann var
þá í utanríkisþjónustu og fór ekki
að kenna fyrr en 1946. Ursula
Dronke tók við af honum 1975.
Þau bæði hafa verið mikilsvirtir
vísindamenn, jöfn að lærdómi en
ekki alveg að vitsmunum, og kunn
mörgum íslendingum að góðu.
Ungur maður og efnilegur var
ráðinn til að kenna forníslensku
hérna í deildinni, ágætur maður, en
vitlaus að því leyti að þegar hann
hafði kennt í þrjú ár, og hefði hæg-
lega getað haldið áfram alla ævina,
komst hann að raun um að mið-
aldaenskan var aðaláhugamál hans
og ákvað að hverfa frá. Hann fékk
svo kennslustöðq við annað kol-
legíum í London — það var þá auð-
velt, allsstaðar var háskólakennara-
skortur — og Hugh Smith bauð
mér embættið. Ég var nýkominn
frá Oslo, hafði lesið norrænu þar
einn vetur en var nú á framhalds-
styrk við University College, hafði
áhuga á að semja magistersritgerð
um Sturlunga sögu. Samtímis
hafði ég stundakennslu í ensku-
deildinni og var orðinn meðlimur í
„Professor Smith‘s Seminar“ —
það var mjög óformleg rannsóknar-
æfing sem fram fór hvert fimmtu-
dagskvöld á The Marlborough
Arms, sem þá var skemmtilega
gamaldags krá en er sorglega breytt
núna. Hugh hélt mikið upp á bjór-
menningu og mín var í sæmra lagi.
Að sjálfsögðu drap ég ekki hendi
við svo góðu og óvæntu boði —
hafði helst búist við að verða
menntaskólakennari einhversstaðar
upp í sveit með íslensku til hjá-
stundarafþreyingar. I 20 ár gekk
allt greitt. Ég varð dósent og svo
prófessor, og fjárveitingar voru
nógar. Strax þegar ég var orðinn
deildarstjóri 1963 gat ég stofnað
tvær nýjar stöður, og þá voru
ráðnir Michael Barnes, aðallega í
sögu Norðurlandamála, og Ric-
hard Perkins, aðallega í norrænu.
Loksins, en það tók sinn tíma því
fjárhagslega ástandið var alltaf að
versna, tókst að stofna stöðu í
Norðurlandasögu frá siðaskiptum
til vorra daga. Þar var góður
maður ráðinn fyrir 10 árum,
Thomas Munch-Pedersen, sem
þrátt fyrir eftirnafnið ætti að vera
sæmilega hlutlaus í viðhorfum
sínum; hann á danskan föður og
sænska móður, var sjálfur uppalinn
í Ástralíu en var í háskóla við
London School of Economics og er
doktor þaðan. Við byrjuðum að
kenna nútímaíslensku í deildinni
árið 1954 — Eiríkur Benedikz
sællar minningar annaðast hana að
mestu leyti á meðan hans naut við
— og færeysku 1975 eða þar um
bil. Ég hætti 1983. Michael Barnes,
sem er afar duglegur og strangur
vísindamaður hafði þegar fengið
prófessorsnafnbót og var sjálfkjör-
inn eftirmaður minn. Hann hefut
átt ýmsum bágindum að mæta
vegna fjárskorts og þeirrar menn-
ingarlegu drepsóttar sem íhalds-
stjórnin okkar hefur innleitt á
flestum sviðum — hvernig er hægt
44 SAGNIR