Skessuhorn - 17.12.2014, Page 76

76 MIÐVIKUDAGUR 17. DESEMBER 2014
Menningarlífið á Akranesi hefur
sjaldan verið í jafn miklum blóma
og nú. Stóran þátt í því eiga Vin-
ir Hallarinnar, sem staðið hafa fyr-
ir fjölbreyttu menningar- og lista-
lífi í Bíóhöllinni á Akranesi og víð-
ar. Ísólfur Haraldsson er í forsvari
fyrir Vini Hallarinnar en hann er
framkvæmdarstjóri Bíóhallarinn-
ar á Akranesi. Ísólfur er frumkvöð-
ull af Guðs náð og hefur með hug-
myndaflugi sínu og metnaði veitt
íbúm á Akranesi aðgang í sinni
heimabyggð að mörgu því besta
sem íslenskt menningarlíf hefur
upp á að bjóða.
Varð að eignast gítar
Ísólfur er fæddur og uppalinn á
Akranesi. Hann er sonur Harald-
ar Sturlaugssonar og Ingibjarg-
ar Pálmadóttur, þriðji í röðinni
af fjórum bræðrum. Segja má að
„Bíóhallar blóðið“ renni í honum
en það voru langafi og –amma hans
sem gáfu Akraneskaupstað bíóið á
sínum tíma, þau Haraldur Böðv-
arsson og Ingunn Sveinsdóttir. Ís-
ólfur sýndi bíóinu snemma áhuga
og heillaðist ungur af því lífi sem
þar var. „Ég bjó nánast við hlið-
ina á bíóinu þegar ég var lítill. Ég
man alltaf eftir ákveðnum aðil-
um þegar þeir voru að koma hing-
að til að halda tónleika. Eins tók
ég vel eftir því þegar hljómsveit-
arrútur voru fyrir utan hótelið. Þá
laumaðist maður þarna í kring og
þótti þetta mjög spennandi,“ rifjar
hann upp. Ísólfur var hrifinn af bíl-
um sem barn og hann man vel eftir
þegar hann sá Bubba koma á Skag-
ann í eitt sinn, á Range Rover bif-
reið. „Þarna var flottur kall á flott-
um bíl og ég varð alveg heillaður.
Mér tókst einhvern veginn að kom-
ast inn á tónleikana um kvöldið.
Bubbi var á sviðinu með flottan gít-
ar. Svo byrjar hann að spila og eitt-
hvað small hjá mér. Eftir þetta varð
ég að eignast gítar,“ segir hann.
Seldu gellur
fyrir græjum
Áður en Ísólfur fékk fyrsta gítarinn
hafði hann fengið að heyra allskyns
kasettur hjá Pálma, eldri bróður
sínum. Eins var diskabúr í Brekku-
bæjarskóla og hann beið bara eftir
því að eldast, til að komast þar inn.
„Ég var sjúkur í öll hljóðfæri, hljóð-
kerfi og tónlist. Óli Palli, frændi
minn, kenndi mér svo nokkur grip
á gítarinn. Ég fór svo í tónlistar-
skólann og lærði hjá Edda Lár. Ég
sýndi mikinn áhuga fyrst en á end-
anum missti ég áhugann. Ég vildi
frekar bara læra lög og þolinmæð-
in var alveg á þrotum,“ segir hann
um fyrstu kynnin af tónlistinni. En
snemma beygist krókurinn. Ísólfur
fór ungur að hugsa um viðburði og
tónleika. Tólf ára gamall var hann
farinn að ráða hljómsveitir til að
spila á bekkjarkvöldum og hann
sýndi fljótt sjálfsbjargarviðleitni
þegar kom að vinnu. „Ég og vinur
minn, Bjarni Guðjónsson, fengum
að hirða fiskhausa niðri í HB. Við
létum Bjarna Þór sauma lógó á hatta
fyrir okkur og skárum svo gellur og
seldum í fiskbúðir. Við vorum að
safna okkur fyrir Pioneer græjum.
Við gerðum þetta í einhvern tíma
en fórum svo að selja gellurnar til
einstaklinga til að fá betri prís,“
segir hann og hlær að endurminn-
ingunni. Einnig rifjar hann upp að
móðir hans hafi látið hann bera út
stefnuskrá Framsóknarflokksins á
Akranesi. „En ég fór og seldi hana
í hús. Það komst reyndar fljótlega
upp og ég þurfti að skila pening-
unum. En mig minnir að fólki hafi
þótt þetta svo fyndið að fæstir vildu
fá endurgreitt.“
Strauk úr leikskólanum
Ísólfur átti erfitt með að festa hug-
ann við námið á yngri árum. Hann
fór því austur í Eiðaskóla í tí-
unda bekk, þar sem hann ætlaði að
taka sig á í náminu. „Ég átti rosa-
lega erfitt með að vera fastur inni
í skólastofu. Ég strauk til dæmis
reglulega úr leikskólanum. Þvæld-
ist um allt, niður í HB, á spítalann
og víðar,“ útskýrir hann. Á Eiðum
var mikið tónlistarlíf. Ísólfur fór í
hljómsveit með Magna Ásgeirssyni
og í skólanum var stúdíó. „Ég var
meira og minna þar. Við fengum
nokkur gigg og hituðum til dæmis
upp fyrir Vini vors og blóma í Vala-
skjálfi. Þessi tími sem ég var þarna
var eitt mesta partý sem ég hef lent
í en á endanum fékk ég heimþrá.“
Ísólfur kom því heim á Skagann og
fékk þá loks aðgang að diskabúrinu
í Brekkubæjarskóla.
Bíóhöllin hans skóli
Eftir að grunnskóla lauk hóf Ísólf-
ur nám við Fjölbrautaskóla Vest-
urlands á Akranesi. „En ég fór
aðallega í skólann út af félagslíf-
inu, frekar en til að læra. Það end-
aði svo með því að ég fékk frjálsa
mætingu í skólanum, sagðist þurfa
að vinna. Ég vann á Bifvélaverk-
stæði HB og var að sniglast í kring-
um Breiðina og Barbró.“ Á end-
anum flosnaði hann upp úr nám-
inu og fór að vinna. Ísólfur kynnt-
ist eiginkonu sinni, Aldísi Birnu
Róbertsdóttur frá Grund í Innri -
Akraneshrepp. Þau eignuðust fljót-
lega sitt fyrsta barn, Róbertu Lilju
sem nú er 13 ára. Í dag eru börnin
þrjú, auk Róbertu Lilju eru Pálmi
Rúnar 9 ára og Ingibjörg 5 ára. Um
mitt ár 2001 auglýsti Akraneskaup-
staður eftir nýjum aðila til að taka
við Bíóhöllinni. Rekstur hallarinn-
ar var þá 60% staða og sóttu Ísólfur
og félagi hans, Árni Eyþór Gísla-
son um starfið og deildu stöðugild-
inu. Þeir tóku við rekstrinum um
mitt ár 2001. „Hann sá um rekst-
urinn en ég um markaðssetningu
og um að fá filmur. Ég fór fljótt á
fullt í að hringja og díla við fólk og
fá hljómsveitir. Ég fékk strax stór-
ar hugmyndir og dreymdi stóra
drauma.“ En strákarnir voru ungir
og ekki höfðu allir trú á þeim. „Við
vorum auðvitað mjög ungir. Ég
bjó um þetta leyti í kjallaranum hjá
ömmu minni. Maður fékk að heyra
að ég væri bara krakki og að ég gæti
gleymt þessu. En það virkaði frekar
á mig sem hvatning. Ég gafst aldrei
upp og vildi sanna mig,“ segir Ísólf-
ur. Hann segist hafa litið á reynsl-
una sem sinn skóla, sem hann ætl-
aði sér að ganga í gegnum. „Ef illa
gekk og mistökin skullu á manni,
þá hugsaði ég bara að þetta væri
mín skólaganga og það sem ég ætl-
aði að borga fyrir að vera í þessum
skóla.“
Gat ekki stólað á áhorf
Ísólfur segir að starfið hafi verið erf-
itt til að byrja með „Þegar við byrj-
um hér gat maður ekkert stólað á
áhorf eða neitt slíkt. Það gekk ekki
vel til að byrja með en mér fannst
þetta allt svo æðislegt og skemmti-
legt og langaði að smita það yfir í
fólkið. Ég horfði mikið til Akur-
eyrar enda var flott menningarlíf
þar og mig langaði að hafa það eins
hér,“ útskýrir hann. Hann gafst ekki
upp og segist hafa sett upp ýmsa
viðburði. „Símtölin voru erfið fyrst.
Ég vissi eiginlega ekkert hvað ég
var að gera. En viðburðir voru sett-
ir upp engu að síður og þetta ein-
hvern veginn gekk. Ég þurfti bara
að læra þetta og öðlast traust. Í dag
gengur þetta auðveldara fyrir sig.“
En róðurinn var þungur og Ísólf-
ur ákvað að taka einnig við rekstri
Breiðarinnar, gamla hótel Akra-
ness. „Árni var á þeim tíma farinn
út úr þessu og ég var einn eftir með
mikið af ungu fólki í kringum mig.
Þegar ég tók við Breiðinni þá var
pælingin sú að peningarnir þurftu
að koma annars staðar frá. Fólk var
frekar til í að fara á ball og hella sig
fullt en að fara á tónleika.“
Renndu blint í sjóinn
Og þannig byrjaði boltinn að rúlla.
Ísólfur og Vinir Hallarinnar ákváðu
að halda fyrstu Lopapeysuna, sem
haldin hefur verið árlega undanfar-
in tíu ár á Írskum dögum á Akra-
nesi. „Allt í einu varð þessi hug-
mynd bara til. Við hugsuðum út
fyrir boxið til að reyna að fjár-
magna það sem við erum að gera
hér í Bíóhöllinni.Við fengum að-
ila inn svo sem hljómsveitir, gæsl-
una og fleiri sem tóku bara prósent-
ur,“ segir hann og rifjar upp hversu
magnað það hafi verið að sitja á
kaffistofunni í Sementsverksmiðj-
unni ásamt þeim hljómsveitum
sem komu fram á fyrstu hátíðinni
og sjá svæðið fyllast af fólki. „Þetta
var æðislegt og hitti beint í mark.
Við renndum blint í sjóinn, það
var engin forsala – ekki neitt. Fólki
fannst nafnið reyndar ömurlegt en
það passaði viðburðinum vel. Fyr-
ir okkur merkir orðið lopapeysa
ákveðið kæruleysi en samt mikla
hlýju og það er einmitt sú stemning
sem er á Lopapeysunni. Þarna var
fólk að hittast úti og hafa gaman,
svipuð stemning eins og í réttum.
Hvað er þetta? Þetta er bara lopa-
peysa,“ segir hann brosandi.
Gleymdist að taka til
Ísólfur segir að það hafi tekið nokk-
ur ár að finna út úr því hvernig
best væri að standa að stórum við-
burð eins og þessum. „Fyrsta árið
gleymdist til dæmis að hugsa um að
einhver þyrfti að taka til eftir við-
burðinn! Maður var að skólast til
fyrstu árin og ákveðinn mannskap-
ur festist í kringum þetta, en að vin-
um Hallarinnar stendur einstaklega
samheldinn og góður hópur og má
þar m.a. nefna Ingþór Bergmann
verkstjóra Lopapeysunnar,“ Hann
„Mér þykir vænt um þetta hús“
Spjallað við Ísólf Haraldsson framkvæmdastjóra Bíóhallarinnar á Akranesi
Ísólfur Haraldsson hefur séð um rekstur Bíóhallarinnar frá 2001. Ljósm. mþh.
Ísólfur með yngstu dóttur sína, Ingibjörgu. Ljósm. mþh.
Aldís Birna Róbertsdóttir, eiginkona Ísólfs, farðar Siggu Beinteins fyrir jóla-
tónleika hennar. Ljósm. mþh.
Ísólfur níu ára gamall, með gítarinn á sviði ásamt Heiðrúnu Hámundardóttur og
Ingþóri Bergmann. Ljósm. úr einkasafni.