Skessuhorn - 17.12.2014, Side 86

86 MIÐVIKUDAGUR 17. DESEMBER 2014
Kveðjur úr héraði
Lífið er yndislegt í desember í upp-
sveitum Borgarfjarðar, nákvæm-
lega eins og hina ellefu mánuði árs-
ins. Það er allt á uppleið hérna, allt
stækkar, fjölgar og belgist úr. Á já-
kvæðan hátt, auðvitað. Mannlífið
er auðvitað það besta sem finnst á
landinu, sómafólk í hverjum einasta
afdal. Og íbúum fjölgar. Það sjá
heimamenn að mestu leyti um sjálf-
ir, en aðfluttum hefur líka fjölgað.
Börnum á skólaaldri svo mikið að
á einni akstursleiðinni stefnir í að
kaupa þurfi stærri skólabíl, í þriðja
sinn í vetur. Hér er allt til alls. Næg
og fjölbreytt störf í hinum ýmsu at-
vinnugreinum, nóg af húsnæði og
matvælaframleiðsla á heimsmæli-
kvarða, óviðjafnanleg náttúru-
undur, álitlegir piparsveinar, orð-
heppnustu hagyrðingarnir, hjálp-
sömustu nágrannarnir, bestu hest-
arnir, fallegustu kýrnar og glæsileg-
ustu kindurnar, blíðustu geiturn-
ar, bleikustu svínin, litskrúðugustu
hænurnar og háværustu endurnar.
Hér er meira að segja bruggað, og
það löglega. Hér eru flestar nauð-
synjar seldar beint frá býli, vonandi
bráðum allar. Gróðurhús eru á öðr-
um hverjum bæ, spriklandi fiskar í
vötnum og ám, grasgefin tún út um
allt og það rignir svo mikið á sumr-
in að trjávöxtur er hvergi meiri.
Tíu glænýir sveitungar upplifa
sín fyrstu jól þetta árið. Stærsti ár-
gangur síðan á síðustu öld. Magn-
að. En íbúar sitja ekki bara heima
og dunda sér við heimilisiðnaðinn.
Svo sannarlega ekki. Hér eru varla
nógu mörg kvöld í hverri viku til að
koma fyrir öllu því sem er að gerast
í félagslífinu, menningu og listum.
Fyrirlestrar, tónleikar, prjónabóka-
kvöld, félagsvist, reiðnámskeið,
leiksýningar, bridds, gleðifundur,
kóræfingar og þorrablót. Og svo
eru það kvenfélagsfundirnir, jógað,
karlapúlið og fjarnámið sem hús-
freyjurnar stunda grimmt. Það væri
verulega fróðlegt að kanna mennt-
unarstigið hérna í uppsveitunum.
Gáfurnar höfum við auðvitað ríf-
lega í meðallagi og vel það, en próf-
gráðutalning hefur ekki enn far-
ið fram, svo vitað sé. Og þrátt fyrir
alla þessa afþreyingu þá höldum við
enn fast í þann sið að leysa heims-
málin, í rólegheitum, yfir kaffibolla
við eldhúsborðin á bæjunum. Við
höldum fast í gamlar hefðir og inn-
leiðum ekki nýjungar nema að vel
athuguðu máli.
Árið 2015 höldum við í uppsveit-
unum áfram að vera frábær. Við
sköpum hamingjuna sjálf og leið-
ist það ekki. Hér er gott að búa og
ekkert skortir nema örlítið betri
vegi og netsamband hér og þar. Um
leið og við biðjum fyrir heimsfriði
og því að þjóðlendumálið verði
okkur í hag, óskum við lesendum
Skessuhorns gleðilegra jóla og far-
sældar á komandi ári, ásamt því að
hvetja ykkur eindregið til að heim-
sækja uppsveitirnar. Hér er frið-
sældin, hér er fjörið, hér býr úrvals-
fólk sem gaman er að kynnast. Ver-
ið velkomin í uppsveitirnar.
Hulda Hrönn Sigurðardóttir
Geirshlíð, Flókadal
Eftir að ég fékk heilablæðingu 29
ára gömul þróaði ég með mér of-
sakvíða (sem á fagmálinu heitir víst
felmtursröskun) og gekk með hann
ógreindan í 4 ár. Ég fékk slæm köst,
mikinn svima og höfuðverki, hjart-
að ætlaði út úr brjóstinu, ég missti
mátt í líkamanum og hélt að sjálf-
sögðu í hvert skipti að nú væri kall-
ið komið. Köstin komu oftast al-
gjörlega upp úr þurru en einnig í
krefjandi aðstæðum. Ég var í námi
á þessum tíma og gat orðið ekki
sinnt því fyrir köstunum. Þæginda-
ramminn var orðinn ansi þröng-
ur og ég komst varla út úr húsi,
hvað þá að vera innan um fólk.
Það var bæði áfall og léttir að fá
greininguna loksins en þá hafði ég
lent upp á bráðamóttöku í sjúkra-
bíl í slæmu kasti. Mér var létt yfir
því að vera ekki með lífshættuleg-
an sjúkdóm og að vera komin með
greiningu til að vinna með. Áfallið
snéri aðallega að eigin fordómum
yfir því að vera nú komin með geð-
sjúkdóm, ganga til geðlæknis og
taka geðlyf. Mér fannst þetta algjör
skömm en aldrei fann ég þó fyrir
fordómum frá öðrum.
Ég fór smám saman að ná bata
og lyfin og samtalsmeðferðir hjá
geðlækni og sálfræðingi hjálpuðu
mjög mikið. Mér var þó sagt að lík-
lega yrði ég að taka lyfin um ókom-
in ár til að halda þessu í skefjum
því þetta hafði þróast svo lengi og
á svo alvarlegt stig. Ég einsetti mér
hins vegar að vinna mig alveg út
úr þessu og losna við lyfin. Ráðin
sem ég fékk voru að ögra kvíðan-
um smám saman og stækka þannig
þægindarammann smátt og smátt.
Ég gerði það með því að stunda
leiklist og síðan með því að fara að
koma fram sem trúbador þar sem
maður þarf að standa einn með
sjálfum sér. Þetta var oft mjög erf-
itt og nokkrum sinnum stóð tæpt
að ég fengi kast en ég lærði að nota
ýmis bjargráð til að bægja þeim frá.
Smám saman varð þetta allt bæri-
legra og ég gat orðið gert flest alla
hluti án þess að fyrsta hugsun yrði
sú að ég fengi nú örugglega kvíða-
kast.
Einn daginn fékk ég svo eitt af
þessum umtöluðu símtölum þar
sem ég var beðin um að fara í sjón-
varpsþáttinn Útsvar sem kepp-
andi fyrir Snæfellsbæ. Því var nú
fljótsvarað með stóru NEI-i og ég
sá strax fyrir mér ofsakvíðakast í
beinni útsendingu. Viðmælandinn
var ekki á því að sleppa mér svo létt
með þetta og fékk mig með klækj-
um til að hugsa málið einn dag. Ég
fór þá að velta því fyrir mér að lík-
lega fengi ég ekki betra tækifæri í
lífinu til að sanna fyrir sjálfri mér
að ég væri endanlega búin að sigr-
ast á sjúkdómnum, að fara í beina
útsendingu í spurningakeppni í
sjónvarpi! Ég ákvað því að grípa
tækifærið og mætti skjálfandi á
beinunum með fullkomnunarár-
áttuna og óttann yfir því að líta
út fyrir að vera óendanlega vit-
laus í farteskinu. Leiklistin hjálp-
aði mér sem fyrr við að fela óttann
fyrir umheiminum. Ég lifði þátt-
inn af og stóð mig mun betur en
ég hafði þorað að vona. Þó að við
höfum ekki komist áfram í keppn-
inni það árið þá stóð ég uppi innra
með mér sem algjör sigurvegari og
gat komið mér vel fyrir í nýja de-
luxe plús þægindarammanum mín-
um. Ég hélt svo áfram í liðinu tvö
næstu árin og gekk þá enn bet-
ur og við náðum prýðilegum ár-
angri. Mér tókst því ekki bara að
reka kvíðagrýluna endanlega á dyr
heldur uppgötvaði fullt af nýjum
hæfileikum, kynntist frábæru fólki
og hafði virkilega gaman af því að
taka þátt. Þægindaramminn stækk-
aði því margfalt og að sama skapi
minnkuðu eigin fordómarnir fyr-
ir sjúkdómnum. Með þessum pistli
fékk ég svo tækifæri til að reka þá
endanlega á dyr með því að setja
þetta á prent.
Ég vona að þessi litla saga verði
einhverjum hvatning að láta ekki
kvíðagrýluna hindra sig í að ná
markmiðum sínum og prófa nýja
hluti. Ég hvet svo alla til að stíga
aðeins út fyrir þægindarammann af
og til, þó ekki sé nema rétt að tylla
litlu tánni á hann. Það er frábær til-
finning að finna hann stækka.
Með kærri jólakveðju
úr Snæfellsbæ,
Guðrún Lára Pálmadóttir
Gluggi þessi tapaði gildi sínu þegar
gamla húsinu í Geirshlíð var breytt í
hús fyrir ferðaþjónustu. Josefina Mor-
ell listamaður í Giljum var fengin til að
mála mynd beint á glerið. Útsýnið sem
áður gat að líta úr húsinu í Geirshlíð
var þannig endurheimt. Og þar er
alltaf sumar.
Ljósm. Hulda Hrönn Sigurðardóttir.
Lífið er yndislegt
Kveðja úr Snæfellsbæ
Sólsetur af toppi Jökulsins.
Ljósmynd: Guðrún Lára Pálmadóttir.