Tímarit Máls og menningar - 01.07.1946, Blaðsíða 27

HARALDSKVÆÐI
137
Valkyrja: 7. „Hversu er fégjafall
þeim sem fold verja,
ítra ógnflýtir,
við íþróttarmenn sína?“
Hrafn: 8. „Mjög eru reifðir
rógbirtingar,
þeir er í Haralds túni
húnum verpa.
Fé eru þeir gæddir
og fögrum mætum,
málmi húnlenzkum
og mani austrænu.
dyngja hét þaff hús þar sem konur sátu a'ð tóvinnu, og hafa þœr reynt að hlýja
kringum sig. 8. vöttur (flt. vettir) vettlingur.
7. 1. -gjajall (skr. -giaval) er hliðstæðumynd við gjöfull, eins og þagall,
veitall við þögull, veitull; B hefur Hversu er hann fégjafa, og væri það svip-
uð notkun eignarfalls og í góður viðmœlis, illur heimsóknar. 3. ógn (skelfing)
merkir í fomum kveðskap stundum orrustu, en ógnflýtir er þá sá maður sem
gerir orrustuna skjóta og snarpa. ítur fagur, ágætur; hér gæti ítra átt við fold
eða íþróttarmenn, en hvorugur kosturinn er góður, því að orðaröð yrði þá stirð-
ari en stíl kvæðisins hæfir; gott væri ef breyta mætti í ítur, og ætti þá orðið
við ógnflýtir. Enn er til sú skýring að ítra sé eignarfall flt. en ógn hafi sína
upphaflegu merking; sé þá ítra ógnflýtir sá er skýtur höfðingjum skelk í
bringu.
8. 1. reifðir; hér ætti samkvæmt handritunum að standa reyfðir, en ekkert
þvílíkt orð er kunnugt sem hér fari vel; aftur er oft talað um reifa e-n e-u (t.d.
gulli eða gjöfum) ‘gefa e-m e-ð’ (gæti verið leitt af lýsingarorðinu reifur, og
væri frummerkingin þá ‘gleðja’). 2. rógbirtingur mundi sá maður heita sem
bjartur (frægur) væri af rógi, en róg hvk. getur í fomum skáldskap merkt bar-
daga. Þjóðólfur Arnórsson segir um Finn Arnason að hann væri vígbjartur, og
er það svipað orð. 3. tún er í Noregi notað um sjálft bæjarstæðið og svæðið
milli húsanna. 4. húnn hét tafla í hneftafli eða hnettafli; um þvílíkan hún er
ein gáta Gestumblinda, og er af henni helzt að ráða að hafi verið teningur
(Ilvað er það dýra | er drepur fé manna | og er járni kringt utan, | horn hefir
átta | en höfuð ekki, og fylgja því margir mjög?). 5. gœða e-n e-u er sama og