Tímarit Máls og menningar - 01.07.1946, Blaðsíða 74

JAMES JOYCE:
SKÝJABORG
Átta árum árum áður hafði hann fylgt vini sínum á leið við Norð-
urvegg og óskað honum góðrar ferðar. Gallaher hafði komizt áfram
í heiminum. Maður gat undir eins merkt það á hinu frjálsmannlega
fasi hans, velsniðnum tvistfötunum og hans feimnislausa tali. Fáir
voru jafn góðum gáfum gæddir og ennþá færri gátu þolað slíka vel-
gengni án þess að spillast. Gallaher hafði hjartað á réttum stað og
átti skilið að sigra. Það var ekki einskisvert að eiga slíkan vin.
Síðan um hádegi höfðu hugsanir Litla-Chandlers snúizt eingöngu
um endurfundi þeirra Gallahers, um boð hans og um stórborgina
Lundúni þar sem Gallaher bjó. Hann var kallaður Litli-Chandler
vegna þess að mönnum fannst hann vera lítill, þó hann væri næstum
því meðalmaður á hæð. Hendur hans voru hvítar og smáar, vöxtur-
inn renglulegur, röddin lág og öll framkoman fáguð. Hann hirti hið
ljósa, silkimjúka hár sitt með afbrigðum vel, sömuleiðis skeggið og
í vasaklútinn sinn bar hann oft nokkra ilmvatnsdropa. Neglur hans
voru fullkomlega hálfmánalagaðar að framan og þegar hann brosti
sást röð af barnslega hvítum tönnum.
Meðan hann sat við skrifborð sitt í Kóngs Inni hugsaði hann um,
hversu margt hefði breytzt á þessum átta árum. Vinur hans sem fyrr-
um hafði búizt fátæklegum tötrum var nú orðinn glæsilegur blaða-
maður í Lundúnum. Hann leit oft upp frá hinu leiðinlega skrifara-
starfi og horfði út um gluggann. Sól haustkvöldsins gyllti garða og
stéttir og dreifði hlýlegu gullryki yfir illa búnar hjúkrunarkonur og
hruma öldunga er móktu á bekkjunum. Hún varpaði geislum sínum
yfir iðandi umferðina—yfir börnin er hlupu æpandi um sandborna
stígana og yfir alla sem áttu leið um garðana. Hann horfði á útsýnið
og hugsaði um lífið; og — eins og ævinlega þegar hann hugsaði
um lífið — varð hann hryggur. Angurvært þunglyndi greip hann.
Hann fann, hversu gagnslaust það er að berjast við örlögin; slik
var hin járnkalda speki sem aldirnar höfðu látið honum í arf.