Tímarit Máls og menningar - 01.07.1946, Blaðsíða 82

192
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
„Francois, aftur í glösin .... Viltu reykja, Tommi?“
Ignatius Gallaher tók upp vindlaveskið.
Báðir vinirnir kveiktu í vindlum og tottuSu þá þegjandi þangaS
til víniS kom á borSiS.
„Ég skal segja þér mína skoSun,“ sagSi Ignatius Gallaher og
blés frá sér reykjarskýinu sem umvafSi hann. „Þetta er skrítinn
heimur. Þetta tal um ósiSsemi. Ég hef heyrt um margt — hvað er
ég að segja? — ég hef séð margt .... ósiðsamt . . ..“
Ignatius Gallaher tottaði vindlinginn hugsandi og tók síðan í hin-
uin rólega tón sagnaritarans að segja frá spillingunni, sem viðgekkst
í útlöndum. Hann lýsti í fáum dráttum löstum margra höfuðborga
og virtist hallast að því, að Berlín væri þar fremst í flokki. Sumt
gat hann ekki ábyrgzt að satt væri (vinir hans höfðu sagt honum
það) en um annað vissi hann af eigin reynd. Hann hlífði hvorki
háum né lágum. Hann fletti ofan af leyndardómum margra trúar-
bragðastofnana á meginlandinu og lýsti ýmsum venjum sem tíðk-
uðust meðal höfðingjanna; loks hnýtti hann aftan við nákvæmri
frásögn af enskri hertogafrú — sögu sem hann vissi að var sönn.
Litli-Chandler varð alveg steinhissa.
„Ójá,“ sagði Ignatius Gallaher, hérna erum viS í gömlu sveita-
legu Dyflinni, þar sem ekkert gerist af slíkum hlutum.“
„MikiS held ég, að þér hljóti að finnast hún leiðinleg, eftir að
þú hefur séð þetta allt,“ sagði Litli-Chandler.
„Jæja,“ sagði Ignatius Gallaher, „það er léttir að koma hingað
yfrum eins og þú skilur. Og þegar öllu er á botninn hvolft, er þetta
ekki gamla landið eins og þar stendur? Maður getur ekki að því
gert að þykja vænt um það. Það er mannlegt eðli .... En segðu
mér nú eitthvað af sjálfum þér. Hogan sagði að þú værir farinn að
kanna hjónabandssæluna. Eru ekki tvö ár síðan?“
Litli-Chandler roðnaði og brosti.
„Jú,“ sagði hann. „ViS giftum okkur fyrir tólf mánuðum, í maí
síSastliðnum.“
„Ég vona, að það sé ekki of seint að óska til hamingju,“ sagði
Ignatius Gallaher. „Ég vissi ekki um heimilisfangið þitt, annars
mundi ég hafa sent þér skeyti.“
Hann rétti fram höndina og Litli-Chandler tók í hana.