Tímarit Máls og menningar - 01.07.1946, Síða 84
194
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
„Á þetta að vera sá seinasti?“ sagði hann. „Því þú veizt ég er
tímabundinn."
„Já, já, allra síðasti,“ sagði Litli-Chandler.
„Jæja, þá það,“ sagði Ignatius Gallaher, „fáum okkur einn af
viskí í viðbót.“
Litli-Chandler pantaði drykkinn. Roðinn sem hafði hlaupið í
kinnar hans nokkrum mínútum áður var ekki horfinn. Hann var
vanur að roðna af smámunum og nú var hann heitur og æstur. Þrjú
lítil viskístaup höfðu gert hann ölvaðan og hinn sterki vindill Gallah-
ers hafði ruglað hugsanir hans, því hann var fíngerður og reglu-
samur maður. Hin ævintýralega tilviljun, að mæta Gallaher eftir
átta ár og vera hér með honum á Hótel Korless í Ijósadýrðinni og
glaumnum, hlusta á sögur hans og taka um stundarkorn þátt í hinu
glæsilega flökkulífi hans, kom hinu tilfinninganæma skapi hans úr
jafnvægi.
Hann fann sárt til andstæðnanna milli þess lífs, sem vinur hans
lifði og síns eigin lífs og honum fanst þetta óréttlátt. Gallaher var
ver ættaður en hann og hafði minni menntun. Hann var viss um,
að hann gæti gert eitthvað meira og betra en vinur hans hafði gert
eða mundi nokkurn tíma gera, eitthvað, sem væri meira virði en
þessi flausturslega blaðamennska, aðeins ef honum gæfist tæki-
færið. Hvað var honum til fyrirstöðu? Þessi ólukkans feimni.
Hann langaði til að ná sér niðri á einhvern hátt, sanna gildi sitt.
Hann sá hvað bjó undir neitun Gallahers við heimboði hans. Gallah-
er var aðeins að sýna lítillæti sitt með vingjarnleik sínum, alveg
eins og hann var að sýna írlandi lítillæti með því að heimsækja
það.
Þjónninn kom með vínið. Litli-Chandler ýtti öðru glasinu til vin-
ar síns og lyfti hinu djarfmannlega.
„Hver veit?“ sagði hann, um leið og þeir báru glösin að vörum
sér. „Kannski mér veitist sú ánægja að óska herra Ignatius Gallaher
og frú hans hamingju og langra lífdaga, þegar þú kemur næsta ár.“
Ignatius Gallaher kipraði annað augað íbyggnislega yfir glas-
röndina meðan hann teygaði drykkinn.
Þegar hann hafði drukkið teyginn frussaði hann svolítið með
vörunum, setti glasið á borðið og sagði: