Tímarit Máls og menningar - 01.07.1946, Qupperneq 76

186
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Þegar vinnutími hans var úti, stóð hann upp frá skrifborðinu
og kvaddi hina skrifarana samvizkusamlega. Skömmu seinna kom
hann fram úr hinum tignarlegu bogagöngum Kóngs Innis, snyrti-
legur og prúður í fasi og gekk hratt niður Henríettustræti. Hinn
gullni eldur sólarlagsins hafði fölnað og Ioftið var orðið kalt. Hóp-
ur af óhreinum börnum hafðist við á götunni. Þau stóðu eða hlupu
á miðjum veginum; skriðu eftir gangstéttunum framan við opin
húsin eða húktu líkt og mýs á þröskuldunum. Litli-Chandler gaf þeim
engan gaum. Hann smeygði sér með lagni gegnum alla þessa iðandi
kös og þræddi skugga hinna hrörnuðu, draugslegu húsa þar sem
Dyflinnaraðallinn hafði einu sinni búið og svallað. Engin minning
lét á sér bæra í hug hans, því hann var gagntekinn af gleði augna-
bliksins.
Hann hafði aldrei komið á Hótel Korless, en hann vissi, að það
var merkilegur staður. Hann vissi að fólk fór þangað eftir sjón-
leiki til að borða ostrur og drekka vín, og hann hafði heyrt að
þjónarnir þar töluðu frönsku og þýzku. Á kvöldin þegar hann ílýtti
sér framhjá hafði hann séð vagna aka upp að framdyrunum og
skrautklæddar konur og prúðbúna menn stíga niður og flýta sér inn.
Konurnar báru margar slæður. Andlit þeirar voru dyft og þær
héldu upp kjólunum svo þeir snertu ekki jörðina líkt og ójarð-
bundnar gyðjur. Hann hafði ævinlega farið fram hjá án þess að
líta um öxl. Það var venja hans að ganga hratt á götu jafnvel á
daginn, en hvenær sem hann var seint á gangi í borginni á kvöldin
flýtti hann sér sem mest hann mátti, kvíðafullur og æstur. Stundum
lék hann sér þó að óttanum. Hann valdi dimmustu og þrengstu
strætin og gekk djarflega áfram, meðan þögnin sem lukti um fóta-
tak hans og hinar þöglu mannverur sem voru á ferli gerðu hann
skelkaðan. Heyrði hann lágan, niðurbældan hlátur, fór hann stund-
um að skjálfa eins og hrísla. Hann sneri í áttina til Kapla-strætis.
Ignatius Gallaher orðinn blaðamaður í London. Hverjum mundi
hafa dottið það í hug fyrir átta árum? Samt gat Litli-Chandler,
þegar hann leit til baka yfir hið liðna, fundið margt sem bent hafði
á, að vinur hans mundi eiga glæsilega framtíð. Það var oft sagt að
Ignatius Gallaher væri ódæll. Satt var það, hann var í slæmum fé-
lagsskap í þann tíð, drakk eins og svín og sló sér peninga hingað