Tímarit Máls og menningar - 01.07.1946, Síða 77

SKÝJABORG
187
og þangað. Að lokum lenti hann í einhverju hæpnu máli, einhverju
peningabraski, að minnsta kosti álitu sumir það orsök fyrir hurtför
hans. En enginn frýði honum gáfna. Það var ævinlega eitthvað við
Ignatius Gallaher, sem manni gazt að. Hann bar sig jafn karlmann-
lega og endranær, meðan hann var í mestu kröggunum. Litli-Chandl-
er minntist (og sú minning kom honum til að roðna lítið eitt af
stolti) eins af orðatiltækjunum sem Ignatius Gallaher notaði oft,
þegar hann komst í klípu.
„Bíðið þið nú við, drengir,“ var hann vanur að segja í gáska.
„Hvar hef ég nú alla spekina?“ Þarna var Ignatius Gallaher alveg
lifandi kominn; og fjandinn hafi það, maður gat ekki annað en
dáðst að honum fyrir það.
Litli-Chandler greikkaði sporið. í fyrsta skipti á ævinni fann
hann til yfirburða sinna yfir það fólk, sem hann mætti. Sál hans
gerði í fyrsta sinn uppreisn gegn hinum leiðinlega lágkúruhætti
Kapla-strætis. Það var enginn vafi: maður varð að fara í burt, ef
maður átti að ná árangri. Ekkert var hægt að gera í Dyflinni. Um
leið og hann fór yfir Grattan-brúna leit hann niður með fljótinu
fram að ytri hafnarbökkunum, og kenndi sárrar meðaumkunar með
hinum fátæklegu snöruðu húsum. Honum fannst þau einna líkust
förumannahóp, sem hefði hniprað sig saman á fljótsbakkanum í
gömlum, rykugum og sótugum yfirhöfnum; förumönnum, sem
höfðu numið staðar, höggdofa yfir glitri sólarlagsins og biðu nú
þess eins, að hinn fyrsti kuldagjóstur næturinnar vekti þá og skipaði
þeim brott. Hann velti fyrir sér hvort hann gæti ort kvæði til þess
að tjá þessa hugmynd. Ef til vill gæti Gallaher komið því í eitthvert
Lundúnablaðanna fyrir hann. Skyldi hann geta ort eitthvað frum-
legt? Hann var ekki viss um, hver hugmyndin var, sem hann ætlaði
að fella í Ijóð, en hugsunin um, að hann hefði fengið skáldlegan
innblástur, glæddi hjá honum nýja von. Hann hélt göngunni rösk-
lega áfram.
Hvert skref færði hann nær Lundúnum, burt frá hans eigin ráð-
setta, ólistræna lífi. Nýju ljósi brá upp fyrir hugskotssjónum hans.
Hann var ekki svo gamall — þrjátíu og tveggja ára. Segja mætti
að lyndiseinkunnir hans væru rétt að verða fullþroska. Það voru svo