Tímarit Máls og menningar - 01.07.1946, Síða 78

188
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
mörg geðbrigði og áhrif, sem hann vildi láta í ljós í skáldskap. Þau
gripu hann með undarlegum geðblæ. Hann reyndi að vega sál sína,
hvort hún væri skáldssál. Þunglyndi var aðaleinkennið á lundarfari
hans, hugsaði hann, en það var þunglyndi mildað af trú og þol-
gæði ásamt falslausri gleði. Verið gæti að menn vildu hlusta, ef
hann gæfi tilfinningum sínum mál í ljóðum. Hann mundi aldrei
vera vinsæll: það sá hann. Hann mundi aldrei geta haft áhrif á
fjöldann, en vera mætti að hann yrði skilinn af þeim fáu, sem voru
sama lundarfars og hann. Ensku gagnrýnendurnir mundu ef til
vill viðurkenna hann sem einn af áhangendum hinnar keltnesku lista-
stefnu sökum þunglyndisblæsins á ljóðum hans; auk þessa mundi
hann nota hnittiyrði. Hann tók að gera sér í hugarlund málsgreinar
og setningar úr ritdómunum, sem bók hans mundi fá.
„Hr. Chandler er að eðlisfari auðskilið og Ijóðrœnt skáld.“ . . .
„Undirstraumurinn í þessurn Ijóðum er þunglyndisleg þrá.“ . . . .
„Hið keltneska einkenni.“ Það var verst að nafn hans hafði ekki
írskari blæ. Ef til vill væri bezt að skjóta inn móðurnafninu fyrir
framan ættarnafnið: Thomas Malone Chandler, eða ennþá betra:
T. Malone Chandler. Hann ætlaði að tala um það við Gallaher.
Hann var svo niðursokkinn í drauma sína, að hann fór framhjá
strætinu og varð að snúa við aftur. Þegar hann nálgaðist Hótel
Korless greip hann sama geðshræringin og venjulega og hann nam
staðar við dyrnar á báðum áttum. Loks opnaði hann þær og fór
inn.
Birtan og hávaðinn við barinn gerðu hann hikandi, svo hann
stóð í ganginum nokkur andartök. Hann leit í kringum sig ruglað-
ur af glampanum frá hinum mörgu rauðu og grænu vínglösum.
Barinn virtist vera fullur af fólki og honum fannst það allt horfa
forvitnislega á sig. Hann gaut augunum til hægri og vinstri (hnykl-
aði brýnnar lítið eitt til þess að láta sem hann hefði eitthvert erindi),
en þegar honum skýrðist sjónin sá hann að enginn hafði snúið sér
við til þess að horfa á hann: og þarna var, ef honum missýndist
ekki, Ignatius Gallaher með bakið upp að borðinu og fæturna langt
fram á gólf.
„Halló, Tommi, gamla hetja, loksins ertu kominn! Hvað eigum
við að hafa það? Hvað viltu fá? Ég fékk mér viskí: betri tegund