Tímarit Máls og menningar - 01.07.1946, Síða 87

SKÝJABORG
197
svona hugsanasnautt og teprulegt. Þessi deyfðarlegu augu ertu
hann. Þau hrintu honum frá sér og ögruðu honum. Það voru engar
ástríður í þeim, engin hrifning. Hann hugsaði um það, sem Gallaher
hafði sagt um ríku Gyðingakonurnar. Þessi dökku austurlenzku
augu, hugsaði hann, hvað þau voru full af ástríðum, unaðsljúfri
löngun.... Hvers vegna hafði hann gengið að eiga augun á mynd-
inni?
Hann stóð sjálfan sig að spurningunni og leit flóttalega um her-
bergið. Honum fannst eitthvað lítilmótlegt yið þessi snoturlegu
húsgögn, sem hann hafði keypt til heimilisins með lánskjörum.
Anna hafði valið þau sjálf og þau minntu á hana. Þau voru of
nett og tilgerðarleg. Óljós gremja við líf hans vaknaði hjá honum.
Gat hann ekki flúið frá þessu litla heimili? Var of seint fyrir hann
að reyna að lifa djarfmannlega eins og Gallaher? Gat hann farið
til Lundúna. Húsgögnin voru ennþá óborguð. Ef hann aðeins gæti
skrifað bók og fengið hana birta, þá mundi leiðin kannski opnast
fyrir hann.
Ljóðabók eftir Byron lá fyrir framan hann á borðinu. Hann opn-
aði hana gætilega með viustri hendinni til þess að vekja ekki barnið
og byrjaði að lesa fyrsta kvæðið í bókinni:
„Sefur í viði sérhver blær um óttu,
sofinn hver fugl er byggir stofna lága.
Blómvönd, þinn ástvin bera skal á nóttu,
bjarta mær, að leiðinu þínu smáa.“
Hann hætti að lesa. Hann fann hrynjandi ljóðsins kringum sig
í herberginu. Hvað það var þunglyndislegt! Gat hann einnig ort á
líkan hátt, tjáð þunglyndi sálar sinnar í ljóði? Það var svo margt,
sem hann langaði til að lýsa: til dæmis tilfinningum hans á Grattan-
brúnni nokkrum klukkustundum áður. Ef hann gæti kallað þann
hugblæ fram aftur....
Barnið vaknaði og fór að gráta. Hann leit upp úr bókinni og
reyndi að sefa það: en það vildi ekki láta sefast. Hann byrjaði að
rugga því fram og aftur í fangi sér, en hinn skerandi grátur þess
varð stöðugt sárari. Hann ruggaði því ennþá hraðar meðan augu
hans tóku að lesa annað erindið: