Tímarit Máls og menningar - 01.12.1960, Page 23

BALDUR RAGNARSSON
UNDRIÐ
Ég geng niður veginn
móti undrinu sœla;
lítið hvítt hús
með lágum hýrum gluggum,
í garðinum vex kúmen,
haf léttra smáleitra blóma
sem minna á brúðarslœður;
það er sólskin í augum barnanna,
sem leika sér á flötinni,
hláturinn skœr og bjartur
eins og bergvatn á flúðum,
hreyfingarnar mjúkar og flögrandi
eins og fiðrilda í hunangsleit;
ég nem staðar og sezt á .stein við veginn,
og jafnvel hann leggur vanga við hjarta mitt
á þessari náðarstundu lífs og Ijóss,
grár og grófur,
en þó mýkri en áhyggjuleysi;
ég loka augunum og jinn bylgjur hamingjunnar
rísa og hníga umhverjis mig,
fylla sál mína fögnuði fyrirheitanna,
þess er koma skal, Jnátt fyrir allt;
ó undur, ó blessaða Ijúfa
líf þessara daga.
357