Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Side 24

Tímarit Máls og menningar
hana fyrir mér, af því að þá í svipinn, meðan hún er svona eyðileg, ber ég
ekki kennsl á hana. Ofurlítil breyting, sólin, smá vindgustur eða litur lofts,
nægir til þess að ég kannast ekki lengur við mig. Þessar götur taka engan
enda. Það sýnist ekki geta verið raunveruleiki að í þeim öllum séu íbúar og
gestir, og samt eru þær allar svona þögular og tómlegar. Langar og trjáríkar
göturnar í úthverfunum, þar sem ég gæti andað að mér ögn af hreinu lofti, met
ég minna en torgin og þröngu göturnar í miðborginni, þar sem stórhýsin eru
og þar sem mér finnst ég eiga enn meira í götunum, af því að það er hreint
og beint óskiljanlegt að allir geti verið farnir þaðan.
Svo er nú komið með árunum, að ég leita ekki lengur félagsskapar einsog
áður. En þá voru sunnudagarnir öðruvísi en aðrir dagar. Á þeim gömlu og
góðu dögum vorum við vanir að segja: — Komdu í dag á þennan og þennan
stað, — og svo fórum við þangað masandi. Stundum komum við í nýjar göt-
ur og lentum inni í einhverjum húsagarði; ég leit í kringum mig til að
átta mig á umhverfinu, og það var ekki alltaf sem mér tókst það. Ciccotto var
á mínu reki, en það var hann sem hafði gaman af að snuðra í auðum húsa-
görðum og fara upp stiga sem hann hafði aldrei gengið áður, hringja dyra-
bjöllunni og hefja samræður við þann sem kom til dyra. Ég stóð að baki
honum, og í þá daga trúði ég ekki að hann hringdi sumum bjöllunum í fyrsta
sinn. Ef ég hefði trúað því, hefði ég ekki farið upp stigana með honum. Hann
hafði lag á því, einkum ef konur eða börn komu til dyra, að segja eitthvað
sem krafðist svars, og meðan orð jókst af orði gengum við hlæjandi inn í
húsið og vorum þar langt fram á kvöld. Hann sagði að fólki leiddist á sunnu-
dögum og að sá sem frá hádegi væri lokaður inni í húsi og heyrði engan eða
sæi, væri feginn að tala við hvern sem væri. Ég hygg, að um sumar konur,
sem buðu okkur líka upp á vín, hafi hann aflað sér upplýsinga fyrirfram.
Á þeim árum fóru sumir piltar mikið í skemmtisiglingu, aðrir brugðu sér
á reiðhjól og námu hvergi staðar nema í kránni, enn aðrir sátu fyrir stúlk-
unum þegar þær komu úr kvikmyndahúsunum. Mér þótti þetta allt kjánalegt,
eftir að ég hafði kynnzt Ciccotto, og ég þorði hvorki að gefa mig að slíku
framar né heldur tala um það. Hann var þannig skapi farinn, að ef honum
var sagt frá einhverju, þá nægði ekki að það hefði gerzt, heldur þurfti það að
koma blóðinu á hreyfingu. Og hann horfði niður fyrir fætur sér meðan hann
hlustaði, einsog maður sem lætur sig ekki varða neitt annað. Hann var lág-
vaxinn maður og hálfgerður krypplingur, svo ég veigraði mér við að auð-
mýkja hann, og fyrir bragðið varð ég honum háður.
í sumum húsum spurði hann um fyrrverandi íbúa og þóttist þá vera utan-
134