Tímarit Máls og menningar - 01.09.1965, Síða 34

Tímarit Máls og menningar
„En hvernig getur slíkt verið, náðugi herra? Og hvar er hann? Hann hlýt-
ur þá að hafa komið eftir að ég fór í síðustu eftirlitsferðina ...“
„Hlífðu mér við þruglinu úr þér,“ hreytti óðalsherrann út úr sér og hló við
kalt ... „í þessu veðri hefur þú ekki verið úti í skógi, það er mér eiður sær.
Nei, láttu mig um það, ég þekki ykkar brellur.“
„En hvar gæti hann leynzt, náðugi herra, ég var þarna út frá, gaf vörðun-
um merki með því að blása í hornið og þeir svöruðu mér ... þar var ekkert
... rólegt, friðsamt ... það bara rigndi ... í þrjá daga hefur rignt í sífellu
.. . Hvað væri svo sem hægt að flytja burtu úr skóginum í slíku veðri?“
Óðalsherrann blés af vonzku. Gabríel skógarvörður reyndi enn einu sinni
að sefa hann:
„Ef hann skyldi hafa komizt inn ... læðzt þangað ... það er ekki gott að
segja ... hvað veit maður ...?“
„Og hvernig þá?“ hvæsti Costea. „Hefði hann þá komizt fram hjá þínu
húsi?“
Skógarvörðurinn þagði. Jarðeigandinn sló með svipunni í hestinn, sem
stóð fastur í leðjunni á akurgötunni. Skógarvörðurinn krækti fyrir pollana,
þræddi gegnum kjarrið fram hjá trjám, sem höfðu verið felld, beygði sig
niður, rann til, fjarlægðist reiðmanninn, en kom svo aftur nær. Góðan spöl
urðu þeir samferða þegjandi.
Vindurinn æddi kveinandi gegnum skóginn eins og sárþjáð ósýnileg vera.
Iskaldar regnskúrir helltust úr skýjunum, fylltu loftið smágerðum þéttum
móðumekki og úðuðu daginn gráu þykkni. Skógarvörðurinn átti fullt í fangi
með að fylgjast með hestinum. Honum skrikaði fótur á sleipunni, studdi sig
við skaftöxina og skjögraði inn í burknarunnana. Silfurgráir hárlokkarnir
urðu döggvaðir af vatnsdropunum af burknablöðunum, þegar þau strukust
við hann. Honum kom óvart í hug: Tschokoi er reiður og ég verða að gera
hans vilja. Sá ungi er öðruvísi en sá gamli, — guð blessi hann — ... Hann
bar traust til okkar.
„Hversvegna hlærð þú?“ spurði Costea og sneri sér að skógarverðinum.
Gabriel kinkaði kolli.
„Æ, ég var að hugsa um það, að ef við skyldum nú hremma hann, hver svo
sem hann er, þá muni hann ekki hlæja.“
Nú er hann að njósna, þessi óðalsherra, hugsaði þegninn ... Ó, já, og veit
ekki hvað hann segir fyrir vonzku ...
„Hvar ætti þjófurinn svo sem að fela sig, náðugi herra? Kannske gæti
hann leynzt þarna í lundinum ...?“
144